یک روز پاییزی.  
هوا سرد است.  
قله‌ی دماوند اقتدار خودش را به رخ می‌کشد.  
سکوت همیشه سرشار از نهفته‌هاست.  
امروز برف‌های قله‌ی دماوند از همیشه سردترند.  
شاید چون گرگ‌های گرسنه کمین کرده‌اند.  
ولی وجود داشتن فاقد محدودیت است.  
از کلمه‌ی دور و دوربرگردان‌ها خاطره خوبی ندارم. …
اینجا بلوار امام است.  
نیسانی ساکت کنار بلوار است.  
ادامه یافتن فاقد هرگونه آغاز است.  
یک دانشمند هسته‌ای از دیار شهر حضرت کریمه دقیقاً قرار است با خانواده خویش از همین مسیر بگذرد.  
صدای زوزه‌ی دنیای بی‌ارزش‌ها هوا را زمخت کرده است.  
انسان، همواره گرگِ انسان است.  
ریموت مواد منفجره زیر چنگال گرگِ انسان است.  
ناگهان سکوت شکسته می‌شود.  
ولی مرگ هیچ‌گاه پایان نیست.  
کابل‌های برق همزمان با شریان خون شهید هسته‌ای، از هم شکاف می‌خورد.  
زندگی گذر است.  
ظاهراً آبسرد دماوند همیشه از شوک حاصله‌ی امروز می‌ترسیده که یخ می‌زده.  
کودن‌ها مأمور به شلیک هستند.  
امان از حقارت‌های درونی ریشه‌دار.  
خداوند همه بیماران را در هر سطحی شفا دهد.  
امان از این جهان. …
امروز آتشفشان مطبق و نیمه فعال دماوند در مقابل گدازه‌های خون شهید سر فرود می‌آورد.  
گدازه‌های سرخ و سرازیر شده، هرلحظه بر تن و روی دامنه کوه می‌ریزد.  
امروز نقش اساطیری دماوند پررنگ‌تر از همیشه است.  
با انفجار ترانس و کابل‌های برق، دوربین‌های جایگذاری شده قطع‌شده‌اند و هیچ فیلمی ضبط نشده است اما قبل از انفجار را نمی‌دانم.  
برق قطع‌شده است. هلیکوپتر قدرت نشستن ندارد.  
مضطربم.  
فرزندانم هم مضطرب‌اند.  
پدر و مادرم تازه از بند کرونا نجات‌یافته‌اند ولی مجدد می‌لرزند.  
برادران و خواهرانم دلواپس‌اند.  
شعری برایم تداعی می‌شود: هم چون این شهید، فراوان داریم.  
این‌یک حقیقت است که هر جا کلام نتواند پیش رود، موسیقی آغاز می‌شود.  
مسخ شدن گروهی از بدعت‌گذاران به میمون و خوک را از خاطر می‌گذرانم.  
اینکه میمون صفت‌ها در آن‌سوی مرزها و دست‌نشانده‌هایشان یکی پس از دیگری چه خوک‌وارانه دهان بازکرده‌اند و لجن‌پراکنی می‌کنند.  
با آرزوی اینکه دنیای آینده از این دوبینی‌ها و در هم شکستن‌ها رها شود، هرروز صبر می‌کنیم.  
ما ملتی همیشه صبور بوده و هستیم.  
که صبر به معنای استقامت است.  
و شهادت که در کلام و متون چیزی جز رستگاری و سعادت نیست.  
مشاهده این ترور به معنای یک تحمل نیست.  
این به معنای گامی دیگر از صبر است.  
پایان صبر همیشه پیروزی است
و
این توطئه صرفاً علیه یک شخص نبود و دست‌درازی به تمام اذهان و کالبدهای ایرانی و ایران و جهان است.  
قله‌ی دماوند در فرهنگ کشور ایران مظهر پایداری و استواری و یک نماد ملّی است.  
قرار بود جمعه‌ها روز پرنشاطی باشد اما همچنان قابیلیان تشنه‌ی خون هابیلیان هستند.  
امروز در تمام تاریخ، جنون گروهک‌های تروریستی علیه مردم ایران عیان شده است و آرایه‌ی تکرار استکبار خصمانه‌ی گروهک‌های تروریستی بر همه‌ی جهان هویداست.  
امروز همه‌ی مردم اعم از کوچک، بزرگ، پیر و جوان فقط یک سؤال دارند که چرا حملات و توطئه‌های گروهک‌های تروریستی علیه مردم ایران و کشور ایران تمامی ندارد و به‌اتفاق به یک جواب می‌رسند و آن هم حقانیت و اقدامات بصیرانه‌ای است که ظاهراً تروریست‌های بد ذات و حسود تاب دیدن آن را ندارند.