هدی سادات چاوشی: یقینا اوضاع و احوال بهتر خواهد شد... و سناریوی اجرایی و مطرح شده در صحنِ مسجدمقدس جمکران، احکام و قوانین وضع شده و سبک استراحتِ مسافرانی که با قلب‌های فیروزه‌ای لابلای کت، پتو و پالتوی خود غیرقابل شناسایی بودند، را بازخوانی می‌کنیم.
البته که مسئولان ما حق دارند و برنامه‌ریزی سخت است!... اما مسجد هم حرمت دارد و زائران چه با فراورده و چه بی فراورده و حتی با وجود خرده فرهنگ‌هایی که سبب می‌شود بطور مثال بهمراه کاروان کپسول‌های بزرگ گازمایع(LPG) و یا.... را به این شهر بیاورند تا متحمل هزینه نشوند، چه کنند که باید مسیری را که گاها با سختی و حتی تصادف آمده‌اند را با دلی خسته برگردند؟!..
هرگاه کلمۀ مسجد مقدس جمکران به گوش می‌رسد اهمیت و جایگاه ویژۀ آن در نظر بزرگان، دانشمندان، فقهای اسلام، علمای اعلام و آیات عظام؛ به عنوان میعادگاه منتظران برایمان تداعی می‌شود. که هفته گذشته مصادف با شبِ ولادت در نیمه شعبان،_ تجلیگاه حضرت صاحب الزمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)،_ بعنوانِ ِدومین مقصد معنویِ شهرمقدس قم، شاهد افرادی بود که با زیراندازهایی... و بدونِ سقفی که بر سرشان حائل باشد، در حال استراحت بودند... نه آنکه دلشان بخواهد اما ظاهرا مجبوربودند... و بندگانِ خدا، برخی از زنانِ منتظر و حتی کودکانشان...!!!
یک جمله برایم تداعی می‌شود... "کاش با توجه به عظمتِ ولادتِ ائمه اطهار علیه السلام، شادی حلال را در این ایام بسط می‌دادیم وبطور مثال: بجای یک شب سرور و نورافشانی؛ شب‌های متعددی را به این ولادت اختصاص می‌دادیم." و این جمله‌ای بود که از دکترای دروس حوزوی و اساتیدی از دانشگاهِ‌اسلامی آن را در ادامۀ تبریک جهت ولادت آن را شنیدیم و کاش دهه مهدوی داشتیم که بنظراین امرشدنی است کافیست کمی همت کنیم.
افراد از شهرها و کشورهای مختلف برای تحقیق علمی و پژوهشی، عرض ارادت و گاهی هم برای سفر و.. حضور داشتند.
صحن اصلی که سنگ‌فرش است که هیچ، اما دیگر قسمت‌ها از دیگر صحن‌ها مانند سنوات گذشته، همچنان در حال ساخت و ساز بود و ظاهرا پروژه‌های عمرانی در این مکان، تصمیمی جهت اتمام ندارند!... چه سنگفرش‌هایی از جنسِ سنگ و سیمان که جلوه‌ای خشن را... و چه دیوارهایش که... و شاید هم هدفشان هنوز مشخص نیست! چرا که بزرگترها و پیشکسوتان هم هنوز از طرح‌های اجرایی این قطب معنوی سردر نیاورده‌اند!... و شاید نیاز و لزومی دیده نشده است که باید بیشتر جویا شویم.
گرچه شاهد تغییرات و ساخت حجره‌ها و غرفه‌ها و واحد‌هایِ‌اسکان بوده ایم اما... اینکه مسجد مقدس جمکران تا چه حد نیاز به توسعه و تحول دارد... و حتی موضوعی که این محیط بیشتر به یک مکان گردشگری تبدیل شده و می‌طلبد تا اگر اینچنین است حداقل در بحث گردشگری دارای توسعه شود و در نهایت اجازه‌ی ساخت و ساز به سازه‌های اسکان را باید فراهم آورد یا فعلا ضرورتی دیده نمی‌شود.... و حتی این موضوع که گاهی صدای موزیک‌های نامتعارف و خارج از عرف(نسبت به این محیط معنوی) در نزدیکی درب‌های اصلی از این مسجد به گوش می‌رسد و حتی برخی نمازخواندن را هم نمی‌دانند درحالی که نماز خواندن در این مسجد ثوابی برابر با نمازخواندن در مسجدالحرام دارد و آموزش‌ها برای حضور در مسجدالحرام تا مسجد مقدس جمکران، فاصله‌ای بالغ بر فاصلۀ زمین تا آسمان است را نمی‌خواهیم بررسی و کنکاش کنیم؛ چرا که قرار نیست تمام مشکلات در زمانی که ما در این دنیا هستیم تحلیل و حل و فصل شود!
فقط به این موضوع بسنده می‌کنیم و می‌خواهیم بگوییم؛ چقدر خوب بود آن زمان وقتی در نیمۀشعبان و حتی روزهای حلاوت انگیزِ سه‌شنبه، که عمدتا ازدحام را شاهد بودیم و هستیم؛ صحن‌های مسقف، هم جایگاهی برای نماز بود و هم سایبانی برای باران، آفتاب، باد و استراحت... و حتی گفتمان‌های علمی و دوستانه!...
و خواستم بگویم، من بعنوان یک ستارۀ کوچک از خیلِ گستردۀ حاضر در این سماع(مسجد مقدّسِ حضرت بقیه الله الاعظم _ عجل اله تعالی فرجه الشریف) و یکی از ناظران حاضر در جامعۀ زندگی بخشِ زنان؛ رونق در این فضای معنوی را می‌پسندم اما از عملکردِ معنایی‌اش و جلوه‌های ظاهری‌اش راضی نیستم.
و شایسته است؛ وقتی که ما بهترین و حساس‌ترین معماران و مهندسان متخصص را در کشورمان "ایران" داریم که با توجه به مقولۀ نما، دیواره‌ها، رویکردهای علمی و فنی در حجم‌ها می‌توانند بزرگترین پردیس سینمایی و لوکس‌ترین، شیکترین و استانداردترین سازه‌ها با سقوف شیشه‌ای و نمای کرتین‌وال را در شهری همسایه، به نام تهران طراحی و در یک پروسۀ مثلا 5 ساله اجرا نمایند؛ دور از حلاوت است که دومین مقصد معنوی شهر مقدس قم، تجلیگاه حضرت صاحب الزمان(روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) و خواستگاهِ امید شیعیان، شادی ومدحش با عطرِ اندوه همراه باشد.
و می‌خواهیم بیان کنیم، هرچند نمازخواندن در زیرِ آن گنبدِزیبا و فیروزه‌ای_ مزین به شوق و عطر ندبه و دعای سمات باشد، ولی اگر تو بابتِ هر توفیق چه با نیت و چه از سرضرورت، مسافتی بالغ بر 1 کیلومتر راه را بدلیل کم بودن وسایل نقلیۀ ون در آن محیط مجبور باشی پیاده‌روی کنی، متوجه خواهی شد که این کاستی‌ها در شان این مسجدِمقدس نیست.
و نیّتِ تمنا، قطره‌ای از طراوت و لزوم حیات در این آستان است که با توجه به وسعت 40 هزار مترمربعی مسجد مقدّس جمکران و مدیران و مسئولانِ ولایت‌مدار در استان قم، مسجد مقدس حضرت بقیه‌الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف_ نه تنها چیزی کم از مسجدالحرام و البته مسجدالنبی را بر خود نمی‌بیند که انتظار آن روز نیز دور از انتظار نخواهد بود و کاش با دل و قلبی عاشق صدایش میکردیم آنوقت شاید این شب‌هایمان روشن‌تر و زیباتر می‌شد.
انتهای متن/
