گروه: سایر / یادداشت
تاریخ : 1398/02/24 22:00
شناسه : 206801

شاخه سبز به قلم سید علی محمدی_سیل دردناک و تخریبگر 98 خیلی چیزها را به ما نشان داد. یکی اینکه، ما چقدر به طبیعت جفا کرده ایم و چقدر حقش را ضایع نموده ایم. حالا به نظر شما ما در محیط زیست، حقوق طبیعت و مردممان را رعایت میکنیم؟؟؟ چطور می شود که جاده اعم از اصلی یا فرعی یا روستایی  برای خودش حریم قانونی دارد ولی رودخانه ها و سواحل دریا و جنگها که "مخلوقات بی نظیر" خدای مهربانمان هستند بدون حریم و حدود باشد. آیه کریمه می فرماید :: برای هر چیز اندازه ای است::  پس ما در برابر طبیعت با کوتاهی و بی توجهی عمومی مواجهیم.

با جنگهایمان چه کرده ایم؟؟ با رودخانه ها و دشت و دمن مان چه کرده ایم؟؟؟ چطور بی شرمانه با خودرو یمان به روی شنهای ساحلی می تازیم و تا لب دریا حریم را می شکنیم. سمن ها برای حفظ رودخانه ها و دریا ها و سواحل و جنگلها چه اقداماتی انجام داده اند؟؟؟ چرا برای حفظ و حراست از این نعمتهای خدادادی حرمت عمومی و تجمع آرام برگزار نمی شود؟؟؟ همه میدانند تجمع آرام برای چیست؟ برای توجه بیشتر جامعه به اهمیت موضوع مهمی که به فراموشی سپرده شده است.

این موضوع همان اصل فراموش شده ای است که در صورت احیاء در زمینه های مختلف مثل فرهنگی – اجتماعی – زیست محیطی و ..... باعث بیداری جامعه مان خواهد شد. بیشتر سواحل دریاها در اشغال ادارات و نهاد ها و غیره است. چرا نباید جلوی این تعرضات را گرفت؟؟؟ چرا نباید در برابر این حرمت شکنی های ضد محیط زیست فریاد زد؟؟ چرا نباید زنجیره انسانی برای حراست از محیط زیست عمومی مان که الان خصوصی شده است!!!! تشکیل داد؟؟ حرکت در این زمینه ها نه منع شرعی هست نه منع قانونی. اگر مراتع ما از تعرض مصون باشند باید منتظر تولید گوشت خوب و سالم و تازه و ارزان باشیم. باید منتظر روان شدن "اقتصاد روستایی و عشایری" و رشد سهم سلامت خانوار باشیم.

    انتظار این "بایدها" از نوع شدنی است و ما را به شرایط خوب اقتصادی نوید می دهد.
مسئولین اقتصادی خوابند. را مردم بیدار باشند

انتهای پیام /

پاسخی بگذارید