هدی سادات چاوشی: طرح سنجش سلامت کودکان، یک نوع مداخلۀ طلایی و بهنگام است که در روانشناسی اهمیت زیادی دارد که یکی از طرحهای بسیار خوبی است که در چند سال اخیر در کشورمان اجرا میشود. طرحهایی که نه تنها به استخراج _اطلاعات و آمار_، بلکه با تشخیص به موقع و پیشگیری و پیگیری از مشکلات جسمی و مالی، قادر است تاثیر بسزایی در فرایند برنامهریزی و کاهش چالشها داشته باشد. خواه خدمات حداقلی و رایگان_ و خواه آموزش های لازم و رایگان.. که اتفاقات بسیاری را پشت سر گذاشتیم. اما دیده شده که بعد از انجام پروسۀ ارزیابی سنجش و غربالگری، اثربخشی در سنجش از نوگلانِ جامعه، دچار معضلی شبیه خام فروشی است و آنگونه که باید و شاید از ظرفیتهای اجرایی و آموزشی برای آیندگان بهره نمیگیریم.
اگر دقت کنیم، خواهیم دید که تعداد قابل توجهی از کودکان بدو ورود به دبستان، از گذرانیدن دوره پیش دبستانی محروم میمانند و یا کودکانی که از مشکلات و خرابی دندان رنج میبرند، همچنان در رنج خود باقی میمانند که به نوعی هدررفتی از فرصتها را شاهد هستیم. که کم یا بیسوادیِ هزاران والدین از این کودکانِ معصوم، نکتهای است که در کنارِ موضوع عدم کشف استعدادِ کودکان، قلم را به مرثیه وا میدارد.
با توجه به جایگاه "ایران" به دستاوردهای علمی و دسترسی به جایگاه ششم و هشتم در دنیا در رشتههای فناوری نانو و زیست فناوری؛ توقع میرود این ارتقا و دیدگاه در تمام ابعاد کیفی و مراکز آموزشی گسترش یابد. چرا که شگفتی یک جامعه در حال توسعه اینست که بتواند با تلاشی نرمال، هر فرد را در سنین پایه به مرحلۀ آماده سازی و حضور در جامعۀ آینده، اهدا و آماده کند!
اگر معتقد باشیم که نقطۀ عطف زندگی هر انسان، در سلامت جسمی و آموزشهای رسمی و غیررسمی او خلاصه میشود، به این نتیجه میرسیم، هرچند تلاشهای متخصصان و مدیران اجرایی را عمدتا شاهدیم؛ ولی با ژرفاندیشیِ بیشتر، استفاده صحیح از ظرفیتهای اجرایی را قوی تر میطلبیم.
چرا که قرار است نسلهای آینده مانند ما دهه قبلیها، گرفتار مافیای کنکور نشوند و قرار است فارق از هر گونه تحقیر و تقسیماتی محصولوار، به رشتههای مورد علاقه خود و با توجه به مهارت و کارکرد، و در سلامت جسمی و...، آینده کشور را سامان ببخشند.
انتهای پیام/