زهره مهرنوروزی- هرچهار سال یکبار مردم جهان در انتظار یک رویداد ورزشی به نام المپیک می مانند که امسال در پاریس برگزار شد. پاریس پایتخت مد جهان امسال میزبان المپیک است، از چند ماه قبل تمام طراحان مد جهان را به تکاپو انداخت تا به بهترین شکل ممکن برای ورزشکاران ملی کشور خود لباس طراحی کنند. هر تیمی که به المپیک پاریس راه یافت، با نمادی از فرهنگ خود در این رویداد بزرگ حاضر شد و جهان را تحت تأثیر هنر ملی کشور خود قرار داد.
بسیاری از کشورها همچون مغولستان، استرالیا، هائیتی، ایتالیا، اسپانیا، هند و حتی نیجریه با مد روز دنیا جلو رفتند؛ بااینکه چندین روز از افتتاحیه گذشته است اما این کشورها هنوز هم به خاطر طراحی خارق‌العاده مورد تحسین واقع میشوند. در میان هیاهو و تکاپوی طراحان مد جهان، ورزشکاران ایران از همیشه معمولی‌تر به صحنه آمدند و در فضاهای مختلف بحث‌برانگیز شدند.
مسأله اول اینکه طراحی‌های لباس کاروان ورزش ایران به امروز و دیروز برنمی‌گردد؛ طی برگزاری ادوار اخیر بزرگترین آوردگاه ورزش جهان، لباس المپین‌های ایرانی همواره حواشی بسیاری داشته و نوع طراحی آن مورد انتقاد قرار گرفته است. لباس المپیک پاریس نیز شبیه طراحی‌های پیشین، در شأن ورزش کشور نبود. ورزشکاران، نماد هر کشور در المپیک هستند اما لباس کاروان ایران نه رنگ‌وبویی از فرهنگ و سنت ایرانی-اسلامی داشت و نه جذابیت بصری خاصی در آن دیده می‌شد. ساده بود. بدون‌خلاقیت و ایده با کت‌های سفید و شلوارهای مشکی.
نکته دوم بازی‌های المپیک هر ۴ سال یکبار برگزار می‌شود. یعنی کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش‌وجوانان به‌عنوان متولیان ورزش کشور نزدیک به ۱۴۶۰ روز فرصت دارند به تأمین بدیهی‌ترین تجهیزات ورزشکاران کشور فکر کنند و برای آن تصمیم بگیرند. اما هر سال با تکرار یک‌اشتباه در آغاز رقابت‌هایی به اهمیت المپیک، نمایندگانمان را با چالش روبه‌رو می‌کنند که در سازوکار اشتباه تنها «سوء مدیریت» دیده می‌شود.
سوم؛ مهم‌ترین اثر این سوء مدیریت جایی نمایان خواهد شد که مسأله ذهنی ورزشکاران از کسب مدال و رقابت، به بحث لباس کاروان تقلیل پیدا می‌کند؛ این موضوع تا حدی پیش می‌رود که مهسا جاور در کوران مسابقات، گوشی به‌دست نسبت به حواشی ایجاد شده واکنش نشان می‌دهد. اما جدا از چند و چونِ اظهارات مطرح شده و بررسی حواشی آن، اینکه المپین ایرانی در دهکده المپیک این‌چنین برافروخته رفتار می‌کند تنها به این معناست که حواشی خودساخته، آرامش روانی و تمرکز کاروان کشور را بهم ریخته است. آن‌هم در شرایطی که موفقیت در چنین رقابت‌هایی صرفا به آمادگی جسمانی و توانایی فیزیکی محدود نمی‌شود و عوامل روانی نیز سهم مهمی در آماده‌سازی ورزشکاران دارد.
گذشته از این ها تنها کافی بود طراحان سری به هوش مصنوعی می زدند ببیند هوش مصنوعی با دریافت کمترین اطلاعات و داده ها درباره ایران چه طرح های را پیشنهاد می دهد ونتیجه آن می شود که هر ایرانی بعد دیدن عکس های هوش مصنوعی انگشت حیرت بر دهان خواهد گزید و افسوس خواهد خورد که تا چه اندازه طراحان لباس کاروان المپین به عواقب کار خود فکر نکرده اند که در برابر مطالبات ما ایرانی ها چه پاسخی خواهند داشت! و لازم یک دست مریزاد جانانه به آنها بگوییم که در طراحی لباس کاروان دسته گل خوبی به آب دادند تا سال ها سوژه رسانه ها باشند و تمامی نداشته باشد.
