احمدحسين شريفي
«لباس» يکي از مظاهر و نمودهاي فرهنگي است. عزتمندي يا خودباختگي فرهنگي را ميتوان در چهره لباس مشاهده کرد. باورها و ارزشهاي هر فردي را در چهره لباس او و در ظواهر او ميتوان به مطالعه نشست: «از کوزه برون همان تراود که در اوست».
به همين دليل اسلام، تأکيد زيادي بر مراعات ظواهر دارد. پيامبر اکرم(ص) ميفرمايد: «ليس مِنّا مَن تَشَبَّهَ بِغِيرِنا؛ از ما نيست کسي که با غير ما همشکلي ميکند.» يعني يک مسلمان و پيرو واقعي کسي است که از الگوهاي اسلامي تبعيت کند و به ظواهر اسلامي پايبند باشد.
امام علي(ع) در اين باره ميفرمايد: «فَاِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ اِلاَّاَوْشَكَ اَنْ يَكُونَ مِنْهُمْ؛ به درستي که اندکاند کساني که خود را شبيه قومى مىسازند، مگر اينكه اميد است از آنها شوند.»
«همشکلي»، خواسته يا ناخواسته به «همدلي» ميانجامد و همدلي به «همزباني» و همزباني به «همفکري» و همفکري به «همکيشي». شباهت در پوشش، به شباهت در روش و منش و نهايتاً به شباهت در باور و ارزش کشيده خواهد شد.
امام صادق(ع) ميفرمايد: خَيْرُ لِبَاسِكَ مَا لَا يَشْغَلُكَ عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بَلْ يُقَرِّبُكَ مِنْ ذِكْرِهِ وَ شُكْرِهِ وَ طَاعَتِهِ وَ لَا يَحْمِلْكَ عَلَى الْعُجْبِ وَ الرِّيَاءِ وَ التَّزْيِينِ وَ التَّفَاخُرِ وَ الْخُيَلَاءِ؛ «بهترين لباس، لباسي است که تو را از ياد خدا غافل نکند، بلکه تو را به ياد و شکر و بندگي خدا نزديک کند. تو را به خودبزرگبيني، ريا، فخرفروشي و خودستايي، سوق ندهد.» (مصباح الشريعه، باب13 في اللباس)
