
زهره نعلبندی
در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری هوای مدینه بوی بشارتی سبز و سرخ میدهد. روزی که حسین بر زمین قدم میگذارد تا نجات دهنده عالمی شود. کسیکه دوست داشتن او عین دوست داشتن پیامبر و گریه بر او نجات دهنده عالمیان از آتش دوزخ است.
این روز برای شیعیان روز عظیم و ارزشمندی است؛ چراکه در این روز فردی متولد شد که کشتی نجات همه مردم است. کسیکه سرنوشت اسلام، به او، به حرکت او، به قیام او و به فداکاری او بسته بود.
نقل شده که به پیامبر صلی الله علیه و آله خبر دادند که ام ایمن شب و روز گریه میکند، وی را به حضور آوردند، پیغمبر صلی الله علیه و آله پرسیدند: چرا گریه میکنی؟
گفت: خوابی دیدم که بسی دردناک است.
فرمودند: خوابت را بگو.
گفت: بر من سخت و ناگوار است که خواب را بر زبان آورم.
فرمودند: خوابت آن گونه نیست که تو میپنداری؛ آن را بگو.
گفت: خواب دیدم که پارهای از پیکرت جدا شد و در خانه من افتاد.
پیامبر لبخند زده و فرمودند: آسوده باش، فاطمه پسری به نام حسین به دنیا میآورد که تو او را پرورش میدهی و نگهداریاش مینمایی و او پاره تن من است که در خانه تو خواهد بود.
روز هفتم ولادت، أم ایمن حسین علیه السلام را به بغل گرفت و نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد. پیامبر با خوشحالی بسیار فرمودند:«مَرْحَبا بِالْحامِلٍ وَالْمحْمُولِ، هذا تَأْویلُ رُؤیاکِ»؛ آفرین بر تو و کودکی که در بغل داری، این است تعبیر خوابی که دیده بودی.
شخصيت حسين بن على (ع ) آن چنان بلند و دور از دسترس و پرشكوه بود كه وقتی به حج میرفتند شخصيتهاى اسلامى به احترامشان از مركب پياده شده و همراه ایشان راه میپيمودند.
احترامى كه جامعه براى حسين (ع ) قائل بود، بدان جهت بود كه او با مردم زندگى ميكرد و از مردم و معاشرتشان كناره نمیجست.
امام حسين (ع ) و حكايت زيستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد كردارش نه تنها نمونه يک بزرگمرد تاريخ را براى ما مجسم می سازد، بلكه او با همه خويشتن، آيينه تمام نماى فضيلت ها و بزرگمنشی ها و فداكاری ها، جانبازی ها، خداخواهی ها وخداجويی ها میباشد. او به تنهايى می تواند سعادت بشريت را ضامن گردد.
سوم شعبان، ولادت فرخنده آموزگار شهادت، حضرت حسین بن علی (ع) بر همگان مبارک.