گروه: سایر / یادداشت
تاریخ : 1403/11/14 12:15
شناسه : 410556

زهره نعلبندی

در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری هوای مدینه بوی بشارتی سبز ‏و سرخ می‌‏دهد. روزی که حسین بر زمین قدم می‌گذارد تا نجات دهنده ‏عالمی شود. کسیکه دوست داشتن او عین دوست داشتن پیامبر و گریه ‏بر او نجات دهنده عالمیان از آتش دوزخ است.‏
این روز برای شیعیان روز عظیم و ارزشمندی است؛ چراکه در این ‏روز فردی متولد شد که کشتی نجات همه مردم است. کسیکه سرنوشت ‏اسلام، به او، به حرکت او، به قیام او و به فداکاری او بسته بود.‏
نقل شده که به پیامبر صلی الله علیه و آله خبر دادند که ام ایمن شب و ‏روز گریه می‌کند، وی را به حضور آوردند، پیغمبر صلی الله علیه و آله ‏پرسیدند: چرا گریه می‌کنی؟
گفت: خوابی دیدم که بسی دردناک است.‏
فرمودند: خوابت را بگو.‏
گفت: بر من سخت و ناگوار است که خواب را بر زبان آورم.‏
فرمودند: خوابت آن گونه نیست که تو می‌پنداری؛ آن را بگو.‏
گفت: خواب دیدم که پاره‌ای از پیکرت جدا شد و در خانه من افتاد.‏
پیامبر لبخند زده و فرمودند: آسوده باش، فاطمه پسری به نام حسین به ‏دنیا می‌آورد که تو او را پرورش می‌دهی و نگهداری‌اش می‌نمایی و او ‏پاره تن من است که در خانه تو خواهد بود.‏
روز هفتم ولادت، أم ایمن حسین علیه السلام را به بغل گرفت و نزد ‏رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد. پیامبر با خوشحالی بسیار ‏فرمودند:«مَرْحَبا بِالْحامِلٍ وَالْمحْمُولِ، هذا تَأْویلُ رُؤیاکِ»؛ آفرین بر تو و ‏کودکی که در بغل داری، این است تعبیر خوابی که دیده بودی.‏
شخصيت حسين بن على (ع ) آن چنان بلند و دور از دسترس و ‏پرشكوه بود كه وقتی به حج می‌رفتند شخصيت‌هاى اسلامى به ‏احترامشان از مركب پياده شده و همراه ایشان راه می‌پيمودند.‏
احترامى كه جامعه براى حسين (ع ) قائل بود، بدان جهت بود كه او با ‏مردم زندگى ميكرد و از مردم و معاشرتشان كناره نمی‌جست.‏
امام حسين (ع ) و حكايت زيستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد ‏كردارش نه تنها نمونه يک بزرگمرد تاريخ را براى ما مجسم می سازد،  ‏بلكه او با همه خويشتن، آيينه تمام نماى فضيلت ها و بزرگمنشی ها و ‏فداكاری ها، جانبازی ها، خداخواهی ها وخداجويی ها می‌باشد. او به ‏تنهايى می تواند سعادت بشريت را ضامن گردد.‏
سوم شعبان، ولادت فرخنده آموزگار شهادت، حضرت حسین بن علی ‏‏(ع) بر همگان مبارک.‏

پاسخی بگذارید