هر سال تحصیلی برای معلمان مانند یک سفر جدید است، سفری که در آن با دنیایی از احساسات و تجربیات متفاوت روبرو می شوند.
مدرسه شباهت زیادی به تعریفی که اساتید از آن می کنند ندارد، تعریف ها، آرمانی و با لنز مثبت نگری است اما واقعیت می تواند پر چالش و گاهی حتی پر رنج باشد...
با این وجود، این سفر پر از تجربه و احساسات ناب است. بچه ها گاهی، وقتی حواسشان نیست، معلمشان را مامان صدا می زنند، نه خاله، نه عمه و نه به اسم خالی.......
مادر تکرار نشدنی است و این نشان از ارتباط عاطفی عمیقی دارد که دانش آموز با معلمش گرفته...! بچه ها وقتی در خطر هستند، واژه «کمک» را فریاد نمی زنند، بلکه صدا می زنند: مااامااان!
در مدرسه وقتی بچه ها در جایی درگیر مشکلی هستند، باز هم نمی گویند کمک! می گویند خانمممم/آقااا...
هر ساله معلمان، دومین ولی و سرپرست تعداد قابل توجهی کودک می شوند؛ کودکانی متفاوت از نظر ظاهر، اخلاق، گذشته و شرایط....!
شناخت و درک همه این بچه ها و راهنمایی به مسیر درست آسان نیست، اما من معتقدم هرکس در این جایگاه قرار گرفته، پتانسیلش را خدا در او دیده است...
معلمی نعمت است، در جایگاه یک معلم فرصت تاثیرگذاری، آموختن از کودکان نسل جدید، افزایش درک و صبوری، افزایش تجربه و شناخت از انسان ها با سرعتی دهها برابر را داری!
جدای از همه این مزایا همیشه می گویم معلمان از نظر دریافت عشق غنی هستند، چه چیزی ارزشمندتر از احساسات خالصانه یک کودک نسبت به معلمی که هیچ نسبت خویشاوندی ای با او ندارد؟
چه هدیه ای ارزشمند تر از نامه های کودکانه با مضمون «خانم/ آقا دوستت دارم، می شود سال بعد هم معلمم باشی!!؟»
به شخصه کلی از این نامه ها دارم، در یک برگه کنده شده از دفترچه! با یک جمله «معلم عزیزم دوستت دارم»
بدون هیچ اسمی از نویسنده...»
مادرم می گوید یک برگه بی نام را چرا نگه می داری؟ می گویم: مادر جان! این برگه سرشار از عشق یک کودک است ولو ندانم دقیقا از طرف کیست!
به پاس قدردانی از این مهر سرشار، معلمان تمام تلاش خود را برای رشد شاگردان خود می کنند، این احساسات خالصانه هیچگاه یک طرفه نیست...!
معلم با سردرگمی، بی انضباطی یا غم دانش آموز خود، غمگین می شود و با دیدن یادگیری و پیشرفت او، بی نهایت خرسند!
آرزوی موفقیتی که معلم برای دانش آموز می کند از ته قلب است؛ کدام معلم است که نمی خواهد شاگردانش آینده سازان فوق العاده کشورش باشند؟
هر ساله منِ معلم قسمتی از قلبم را پیش شاگردانم جا می گذارم و با اثر مُهر هر یک بر روی قلبم و با دنیایی از دل تنگی از آنان خداحافظی می کنم...!
اگر دانش آموز نبود، معلمی معنا نداشت، دانش آموز عزیز، من قدردان حضورت هستم و خوشحالم که در مسیر رشدت نقشی شاید هر چند کوچک و هر چند کمرنگ داشتم.
زندگی تعداد چیزهایی که به دست می آوریم نیست، تعداد قلب هایی است که جذب می کنیم و من با داشتن جایگاهی در قلب کوچک تو ثروتمندترینم!
مریم نصیری/ آموزگار پایه اول/ دبستان محمدی کاشانی یک قم
