مهدی غلامی سرپرست روزنامه سراسری شاخه سبز در استان مرکزی - می‌گویند مطالبه‌گری امری پسندیده و نشانه پویایی جامعه است، اما وقتی مطالبه‌ای سال‌ها تکرار شود و گوش شنوایی نباشد، تبدیل به فریادی خاموش در پس ذهن مردم می‌شود. سال‌هاست که مطالبه مردم استان مرکزی به‌ویژه شهر اراک چیزی جز هوای پاک و آسمان آبی نیست؛ اما دریغ از توجه واقعی، تصمیمی مؤثر، یا حتی واکنشی صادقانه.
روزگاری نه‌چندان دور، برخی از مدیران ارشد استان و کشور، در جلسات و تریبون‌ها نطق‌های طوفانی و آتشین درباره آلودگی هوای اراک ایراد می‌کردند و ایستاده تشویق می‌شدند؛ اما با گذشت زمان و کنار رفتن غبار سیاست و منافع، متوجه شدیم که آن سخن‌ها بیشتر «شعار» بود تا برای مردم.
امروز، برگزاری تجمع‌های اعتراضی هم شاید با شرایط فعلی چندان زیبنده نیست، اما سؤال مهم باقی می‌ماند:
مردم باید تا کی و از چه طریقی برای حق تنفس هوای سالم، مطالبه کنند؟
چند سال دیگر باید فریاد سکوت را تکرار کرد؟
تلخ‌تر از همه آنکه هر خانواده‌ای در اراک، عزیزانی را دارد که در اثر بیماری‌های ناشی از آلودگی هوا از کنارمان رفته‌اند. این فقدان‌ها، آمار و عدد نیستند؛ داستان زندگی‌هایی هستند که دیگر تکرار نمی‌شوند.
جالب است وقتی سراغ صنایع استان می‌رویم، بیشترشان خود را «صنعت سبز» معرفی می‌کنند! تعداد قابل توجهی از مدیرها و اعضای هیئت مدیره هایشان که عموماً غیربومی‌اند در مصاحبه‌ها می‌گویند «آلاینده نیستیم» و حتی برای اثبات این ادعا، گاه تهدید هم می‌کنند!
اما پرسش ساده مردم اراک این است:
اگر همه سبز و پاک‌اند، پس این هوای سیاه اراک محصول چیست و از کجاست؟
در میان این همه گردوغبار صنعتی، دیگر دغدغه‌های دیگر مردم نیز به نوعی انگار فراموش و یا کمرنگ تر شده‌اند؛ از وضعیت پروژه ۸۱۰۰ واحدی مسکن ملی اراک گرفته تا نحوه انتخاب اعضای هیئت‌مدیره شرکت‌های دولتی و شبه‌دولتی، از جایگاه ضعیف استان مرکزی در سهم بودجه‌های ملی تا معضل ناترازی انرژی، و از حقوق ناکافی نیروهای خدماتی و کادر درمان تا چالش معیشت کارگران.
این‌ها موضوعاتی‌اند که انگار در سایه همیشگیِ آلودگی گم شده‌اند.
یادش بخیر روزگاری یک استانداری، کاهش چند روز از آلودگی هوا را «عملکرد جهادی» خود اعلام کرد و وقتی از او پرسیدند چه کرده‌اید، با لبخند گفت: «به لطف حضور من، باران آمد و سه چهار روزی وضعیت بهتر از سال گذشته شد!»
طنزی تلخ که هنوز هم در ذهن مردم اراک تازه است.
امروز مردم توقع ریختن اشک ندارند، انتظار عمل دارند؛ انتظار دارند دستگاه‌های بازرسی، نظارتی و امنیتی که چشم‌های بیدار جامعه‌اند، وارد عمل شوند و پرده از این تناقض عجیب میان ادعای سبزی و واقعیت سیاهی بردارند.
امید می‌رود روزی آسمان اراک،نه با باد و باران، بلکه با اراده صادق مسئولان به ویژه مدیران فعلی آبی شود و دیگر این که بعضی ها هم بدانند که زمستان می رود و روسیاهی آن به ذغال ماند.
البته عده ای از مدیران نیز در ادوار مختلف ودر این راستا صادقانه عمل نموده اند که جای تقدیر دارد.

انتهای پیام/