والدین دیروزو سالمندان امروز
هر کدام تک به تک به آراستن موهای این افراد پرداختند و بیشتر این حرکت جنبه ایجاد آرامش و القای حسی بود تا کرامت و ارزشمند بودن را القا کند.
در این میان مادرانی که به سبب ناراحتی های حاکم در خود و افسردگی و یکنواختی در خانه سالمندان، حتی با وجود ابراز محبت و دیدن چایی که برای آن ها ریخته شده و در حال تعارف است، بجای خرسندی، دست به دامان ناملایمتی بودند.
پشت این قصه ها آنچه که هویدا بود، آرزوی مرگی بود نهفته... آنان که روزی شاد و جوان و از سرمایه های کشور بودند و به هر حال این نیروی جوان روزی پیر شدند و دیگر سرمایه ها نیز پیر می شوند.
سالمندی که دارای تعریف زیاد و شاخص های گوناگونی است و در هر کشوری بنا به این شواخص تعریف می شود که ممکن است بنابر این شاخصه ها کشوری پیر و کشوری جوان محسوب شود.
سالمندان کسانی هستند که روزی نیروی مولد و قلب تپنده جامعه بودند ولی حالا تبدیل به نیروهایی شدند که از سوی برخی افراد فقط به عنوان سربار نگریسته می شود.
در خیلی از کشورها خدمات زیستی و چکاب ها و سنجش های سرطان مرتبط با جنسیت و تهیه دارو و اقلام بهداشتی برای سالمندان بصورت رایگان عرضه می شود که این باعث تقویت کیفیت زندگی این افراد در سنین پیری می شود.
به عبارتی تکریمی کیفی شامل حال سالمندان می شود. شایسته بود که در کشور ما نیز این تمهیدات که شامل کمک های غیرمادی و معنوی و حمایت های روحی و روانی بعنوان تکریم سالمندان ارائه دهیم تا سبب ارج و قرب نهادن به آن ها باشیم.
اما امروزه به دلیل ماشینی شدن و مدرن شدن تکریم ها کمرنگ شده است.
وقتی به کشور ایران نگاه می کنیم و به وجدان خودمان رجوع می کنیم می بینیم که سالمندان به تکریمی ملی نیاز دارند و شاید این جمله به ذهن آدمی بیاد که چقدر زمانه بی رحم است و مردمان روزگار بی رحم تر.
چرا که جایگاه مادر و پدر سالمند تنها در خانه است.
خدا کند هیچ کجا و هیچ وقت پدرو مادری به جرم پدر و مادر شدن و پیر شدن، در زندانی به نام خانه سالمندان نباشد.
ظرف دل ما با همین اندک شنیده ها و دیده ها پرشد و از آن خانه بیرون آمدم در حالی که حواسم به روی دلنوشته روی دیوار بود "لبخند بزن مادر که من با صدای خنده هایت جان می گیرم، نگاهم کن که با برق نگاهت دنیا را می بینم، باش مادر که من هم باشم..."
هدی سادات چاوشی
