محمدحسن فیروزعلیزاده
هیچ منطقی نمی‌گوید بازی ایران و سوریه در یک‌هشتم نهایی جام ملت‌های آسیا باید اینقدر سخت شود؛ چنان که پیروزی در ضربات پنالتی و با استفاده از تنها لغزش تیم حریف، گزارشگر و مجری و ستاره تیم و مدافع محروم را به گریه بیندازد. به خدا اینها مناسک راهیابی به فینال و بالا بردن جام است، نه بردن تیم نود و چندم فیفا که حتی در زمان کلاهبردار بزرگ ویلموتس هم در یک بازی تفریحی با 5 گل بدرقه اش کرده بودیم.تیمی که در دور گروهی با یک گل زده سوم گروهش شده و با مشقت به این مرحله رسیده است. این آداب ربطی به یک هشتم نهایی ندارد. همین چند روز پیش اردن هم از این مرحله گذشته است.
سقف فوتبال ایران، حتی در بدوی‌ترین حالتش هم بالاتر از این حرف‌هاست. حالا شاید یک بازی خاص گره بخورد؛ چنان که همین اتفاق در مسابقه با عراق برای ژاپن رخ داد، اما یادمان نرود ایران برابر امارات هم در دقایق پایانی غافلگیر شد و خوش‌اقبال بود که آنجا هم بیرانوند پنالتی گرفت. همین اتفاق برابر هنگ‌کنگ هم رخ داد و این دشواری تکرارشونده، می‌تواند نشان از یک ضعف تاکتیکی و فنی داشته باشد.
می‌شود پشت تکل طارمی، سوتی روزبه ، پنالتی بیرانوند و شب نه چندان خوب سردار و محبی و جهانبخش و دیگران پنهان شد و به سیاق گذشته همه چیز را به گردن اشتباه فردی بازیکنان انداخت و در یک جمله تاریخی گفت بزرگان تیم بزرگی نکردند و جای اینکه تمام قد پشت بازیکنان ایستاد آن ها را در مقابل افکار عمومی کوچک کرد! می‌شود بجای پرداختن به مشکلات مشهود تیم از گذشته‌ها گفت، بر طبل توهم توطئه کوبید، منتقد را بخیل و حسود و اجنبی پرست خواند و از زمین و زمان طلبکار شد. می‌شود ترکیب و تدبیر و تعویض‌های ناکارآمد و اشتباه را نادیده گرفت و با گزیده‌بینی به برخی برتری‌های بدیهی فخر فروخت.می شود جوری با توپ پر وارد کنفرانس مطبوعاتی شد که کسی جرات نکند بپرسد وقتی هنوز خربین ضربه پنالتی را نزده چرا بهترین بازیکنان تیمت (قدوس و قائدی) را بیرون کشیدی؟
این‌همه اما هیچ چیز را عوض نمی‌کند. حالا که معجزه‌وار از جهنم عبدالله بن خلیفه گریخته‌ایم، حالا که هنوز یادمان نرفته چطور برای رسیدن به قمار پنالتی ها به زیر توپ می‌زدیم و نذر و نیاز می‌کردیم؛ لحظه روبرو شدن با حقیقت فرا رسیده است. همین حالا باید اقرار کرد که این تیم نه تاکتیک مشخصی برای دفاع دارد نه برنامه منسجمی برای هجوم. این مجموعه حتی قادر نیست از تجربه بالای بازیکنان پا به سن گذاشته‌اش استفاده کند. همین است که با دریافت گل مساوی فرو می‌پاشد، کاسه چه کنم به دست می‌گیرد و با سریالی از اشتباهات باور نکردنی تا مرز نابودی پیش می‌رود.
سوریه و جنگ اعصاب چهارشنبه شب هرچه بود تمام شد و به هر شیوه ای ما الان در یک چهارم نهایی هستیم اما برای بازی با بهترین تیم آسیا باید طرحی نو درانداخت، با روشی که تا امروز جلو آمده ایم حتی احتمال رخ دادن فاجعه ای بدتر از نیمه نهایی دوره قبل مقابل همین ژاپن هم وجود دارد.
