محمدحسن فیروزعلیزاده
بازی با ژاپن یک فرصت مهم برای بازیکنان این نسل تیم ملی بود که در آخرین گام‌های دوران حرفه‌ای‌شان، نشان بدهند آنطور که خود می‌گویند شایسته دریافت عنوان «نسل طلایی» هستند و در نهایت در یک نیمه دوم بی نظیر و با یک کامبک حماسی اصلی ترین رقیبشان در راه قهرمانی را به خانه فرستادند تا رویای قهرمانی بعد از نیم قرن نزدیک تر از هر دوره ای به نظر برسد.
نیمه اول بازی در بر روی پاشنه بازی های قبلی می چرخید و با اینکه مشخص بود ژاپن اصلا تیم سر حالی نیست اما توپ و میدان در اختیار آن ها بود و تعداد پاس های تیم ما به سختی به انگشتان یک دست می رسید. این بازی بد با یک اشتباه بسیار بزرگ در سیستم دفاعی ما منجر به یک گل بسیار راحت برای ژاپن شد و کار بسیار سخت تر از قبل شد، شرایط طوری بود که به شخصه بعد از سوت پایان نیمه اول دوست داشتم نیمه دوم هم با همین نتیجه تمام شود و با یک نتیجه آبرومند حذف شویم.
اما با شروع نیمه دوم انگار یک تیم دیگر به زمین مسابقه آمده بود، بچه ها طوری بازی می کردند که برخاستن ققنوس از خاکستر خود را تداعی می کرد. از کم و کیف سخنان قلعه نویی و کادر فنی در بین دو نیمه اطلاعی نداریم اما هر چه بود خواسته سرمربی تیم ملی در پایان بازی با سوریه اجابت شد و نه تنها بزرگان، که تمام بازیکنان اصلی و حتی ذخیره بزرگی کردند و تیمی را شکست دادند که در یک سال اخیر فقط دو بار آلمان بزرگ را شکست داده بود. ژاپنی ها طوری مقهور بازی ایران شده بودند که در نیمه دوم حتی یک شوت به سمت دروازه ما نزدند و بیرانوند به یک تماشاچی بی دغدغه تبدیل شده بود.
این که سردار آزمون که در تمام جام بی اثر بود با یک پاس کلاس جهانی به محبی پایه گذار گل تساوی شد یا در صحنه گلی که به ثمر رساند و البته آفساید اعلام شد با دو سر توپ بی نظیر دو دفاع و دروازه بان ژاپن را پی سرونشتشان فرستاد و از آن مهم تر حسین کنعانی دفاع وسط اخیرا پر اشتباه ما در ثانیه های پایانی بازی یک توپ مرده را طوری دنبال کرد که دفاع ژاپن یک پنالتی تقدیم ما کرد نشان از یک تحول روحی بزرگ در بچه ها بود که قطعا از صحبت های بین دو نیمه قلعه نویی و دستیارانش نشات گرفته بود.
بچه ها طوری جنگیدند که حتی نمی توان بین آن ها یکی را به عنوان بهترین انتخاب کرد، از امید ابراهیمی 36 ساله که مثل یک گلادیاتور 90 دقیقه جنگید تا محمد محبی که بی نظیر بازی کرد و البته سامان قدوس که در این جام مثل یک جواهر می درخشد تا تک تک بازیکنان که یکی از بهترین شب های تیم ملی ما را بعد از سالها رقم زدند همه و همه عالی بودند و قاره آسیا باید به آن ها احترام بگذارند.
و قطعا بالاترین تمجیدها متعلق به شخص امیر قلعه نویی است که نیمه دوم را مقتدرانه از موریاسو ژاپنی برد و ثابت کرد هنوز حرف های زیادی برای گفتن دارد.
به هر تقدیر امروز در نیمه نهایی هستیم و قطعا شکست دادن تیم های باقیمانده سخت تر از شکست دادن ژاپن بزرگ نیست اما نباید فراموش کنیم که در جام ملت های 1996 و 2004 هم در یک چهارم نهایی در دو بازی تاریخی کره جنوبی قدرتمند را یکبار 2-6 و بار دوم 3-4 شکست دادیم و همه آسیا ایران را قهرمان می دانستند اما با همه ناداوری های رخ داده در بازی بعدی اما اگر با همان روحیه بازی یک چهارم به مصاف نیمه نهایی وارد می شدیم قطعا در هر دو دوره قهرمان می شدیم. از امشب بزرگترین رقیب ایران در راه قهرمانی نه کره و اردن و قطر یا ازبکستان که غرور ناشی از شکست ژاپن است. با حفظ روحیه امروز تیم بدون شک قهرمانی از آن ماست.
