شاخه سبز - نخست وزیر «پاپوآ گینه نو» از امضای توافقنامه دفاعی با آمریکا پیش از توافق با استرالیا و به رغم مخالفت حزب مخالف دولت این کشور که درباره امکان خشم چین نگران است خبر داد و تاکید کرد جنگ اوکراین نیاز به ظرفیت نظامی را نشان داد.

 به گزارش شاخه سبز از رویترز، پاپوآ گینه نو فردا دوشنبه میزبان آنتونی بلینکن ویزر امورخارجه آمریکا، نارندرا مودی نخست وزیر هند، کریس هیپکینز نخست وزیر نیوزیلند و سایر رهبران کشورهای اقیانوسیه است. بدین ترتیب به نظر می رسد درحالی که هدف سفر مودی با تمرکز بر روی تجارت خواهد بود، آنتونی بلینکن نیز توافقنامه همکاری دفاعی با جیمز ماراپ نخست وزیر پاپوآ گینه نو امضا خواهد کرد.

نخست وزیر پاپوآ گینه نو با انتشار بیانیه ای گفت توافقنامه دفاعی با آمریکا موجب تقویت زیرساخت ها و ظرفیت دفاعی می شود.

وی در ادامه سخنانش بر حساسیت سیاست داخلی این کشور در طرفداری از رقابت راهبردی میان آمریکا و چین تاکید کرد و گفت این توافقنامه موجب توقف این کشور از همکاری با سایر کشورها از جمله چین نخواهد شد. این توافقنامه دفاعی همچنین به کارکنان ارتش آمریکا اجازه انجام جنایت نخواهد داد و مالکیت خواسته های ذیل این توافقنامه از سوی دولت پاپوآ گینه نو خواهد بود.

دولت گینه نو معتقد است این توافقنامه درباره ساختن ظرفیت های دفاعی است چرا که مناقشات مرزی در آینده غیرقابل اجتناب خواهد بود.

 در این بیانیه همچنین با اشاره به جنگ اوکراین آمده است پاپوآ گینه نو دشمنی ندارد اما باید آمادگی های لازم را داشته باشد.

چین که اصلی ترین تامین کننده زیرساخت های جزایر اقیانوسیه است به دنبال افزایش نقش امنیتی خود در منطقه، توافقنامه امنیتی با جزایر سلیمان را امضا کرد که از سوی آمریکا و متحدانش با انتقادهای زیادی رو به رو شد. به علاوه هیات از ارتش چین به رهبری سونگ یانچائو معاون رئیس دفتر ارتش مردمی چین در همکاری های ارتشی بین الملل در ماه مارس سال جاری میلادی به پاپوآ گینه نو سفر کرد.

مملکت مستقل پاپوآ گینهٔ نو ( Independent State of Papua New Guinea) کشوری مشترک المنافع است که در اقیانوس آرام، قارهٔ اقیانوسیه و گینه نو قرار دارد. پایتخت آن بندر مورسبی است که در ساحل جنوب شرق کشور واقع شده‌است. منطقه پاپوا گینه نو از سال ۱۹۰۶ تحت سلطه استرالیا اداره می‌شد. در فاصله سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ به اشغال ژاپن درآمد اما پس از جنگ دوباره به استرالیا پیوست.

در سال ۱۹۷۵ رسماً استقلال خود را از استرالیا به دست آورد. بسیاری از جزایر این کشور ارتباطی با دیگر جزیره‌ها ندارند و اقتصاد آنها تنها مبتنی بر مواد غذایی است که از کشاورزی و شکار به دست می‌آورند.