محمدمهدی فیروزعلیزاده
سپاهان در بازی رفت مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا در حالی برابر الهلال با نتیجه سه بر یک شکست خورد که انصافا شاگردان ژوزه مورایس عملکرد قابل قبولی داشتند و چه بسا اگر فرصت‌سوزی‌های عجیب فرشاد احمدزاده نبود، حتی می‌توانستند برنده از این میدان بزرگ بیرون بیایند. اواسط نیمه دوم هم اخراج ناشیانه محمد دانشگر کاملا فرصت را در اختیار حریف باتجربه عربستانی قرار داد تا هر کاری دلش می‌خواهد انجام بدهد. آنها در این مقطع از مسابقه دو گل زدند و شاید می‌توانستند سه گل دیگر هم بزنند.
نقد فنی این مسابقه به کنار؛ آنچه بار دیگر روح و روان مخاطبان را خراش داده بود ، نحوه گزارش پر از اغراق و گنده گویی های بیجای آقای علیرضا جماعتی، گزارشگر مرکز اصفهان بود. از تاکید هزار باره او بر پر شدن ورزشگاه که انگار برای اولین بار در فوتبال دنیا رخ داده که گذر کنیم، آقای گزارشگر بعد از گل اول اصفهان برای لحظات طولانی با نهایت توان و از اعماق وجود فریاد می زد و با کلید واژه غیرت ایرانی و عدم توانایی مقاومت هیچ حریفی در مقابل آن جمله سازی می کرد آن هم جملاتی سراسر کلیشه و نخ نما
با تغییر روند مسابقه در نیمه دوم و وقتی الهلال به گل مساوی دست یافت، او اولین حریف غیرت ایرانی را بالاخره شناخت وتجربه بالای حریف را عامل موفقیت بازیکنان حریف معرفی کرد. بعدتر که روند بازی گره خورد و الهلال شروع کرد به اعمال فشار ویران‌کننده روی دروازه میزبان ۱۰ نفره، گزارشگر به همان اظهارات تکراری همکاران ایرانی‌اش در ۳۰ سال گذشته برگشت و دومین حریف قدر غیرت ایرانی را هزینه سنگین تیم های عربی عنوان کرد و گفت که تیم‌های عربی هزینه زیادی می‌کنند و ستارگانی در اختیار دارند که دستمزد دو نفرشان به اندازه بودجه یک فصل باشگاه‌های ماست. در پایان هم که الهلال گل‌های دوم و سوم را زد، استاد به این نتیجه رسید که: «اصلا چرا هواداران انتظار دارند تیم‌های ما چنین رقبایی را ببرند.» خب کسی که حرفی نزده بود؛ خود شما نیمه اول مغز مردم را سرویس کرده بودی که نوف‌باخور هم الهلال را به زمین‌گیر کرد (ربط نوف باخور به غیرت ایرانی هم احتمالا طی قرون و اعصار توسط جانشینان ایشان کشف خواهد شد) و فولاد بدون مربی نیز به سختی برابر این تیم باخت. مگر می‌شود تا وقتی جلو هستیم رجز بخوانید و از همین مرحله یک‌هشتم رویای قهرمانی آسیا ببافید و وقتی عقب افتادیم شروع کنید به مرثیه‌سرایی‌های تاریخ مصرف گذشته؟!
با این حجم از انتقاداتی که از عملکرد محمدرضا احمدی در جام ملت‌های آسیا شد، انتظار داشتیم دوستان گزارشگر لااقل تا یک مدت کمی حرفه‌ای‌تر و خویشتندارتر عمل کنند، اما گویا خود غط بود آنچه می‌پنداشتیم!
بگذریم از این که هر وقت عبارت «غیرت ایرانی» را می‌شنویم، از خودمان می‌پرسیم مگر فوتبالیست های ایرانی بی غیرت شده اند که آخرین افتخار فوتبال ما در سطح قاره به بازیهای آسیایی بوسان 2002 بر می گردد و پس از آن فقط دلخوش بودیم به 4 بار حضور نمایندگان کشورمان در فینال لیگ قهرمانان آسیا و البته شکست محتوم همه شان در مقابل رقیبان شرق آسیا؟! یا مثلا نمایندگان سایر کشورها با بی‌غیرتی و مثل سیب‌زمینی پشندی در زمین حاضر می‌شوند؟ یعنی آنها تلاش نمی‌کنند و به پیراهن کشور یا تیم‌شان هیچ احساسی ندارند؟!
بیش از دو دهه است که برنده شدن در زمین فوتبال تنها با فاکتور غیرت و تعصب تقریبا غیر ممکن شده و امکانات استاندارد ، ورزشگاههای مدرن و چمن با کیفیت ، دانش روز مربیگری و تلاش و تمرین مناسب و مداوم در کنار غیرت از عوامل موفقیت در فوتبال شمرده می شود، اگر همچنان فقط بخواهیم روی غیرت تمرکز کنیم چاره ای نداریم جز اینکه بعد از هر شکست بگوییم چیزی از ارزش های ما کم نشد!
