آخر سال دارد نوید میدهد. نوید رویش ... نوید پویایی ... نوید شادابی. ولی همه میدانیم که در این دنیای پر هیاهو که یکی دنبال پست است و یکی دنبال پول و یکی دنبال شهرت، خیلی آدمها منتظر نگاه من و شمایند. دور و برت را بگردی میبینی. نیاز به جستجوی زیاد نیست. خیلی از این دست انسانها تولید سیاستهای نابخردانه ی ماست. ولی با این حال "امید" جوانه خواهد زد اگر دست تو در دست آن کودکی باشد که حق دارد سال جدیدش را شاد آغاز کند. ماییم که یاس و امید را در جامعه میپاشیم. الباقی نخودند در این آش که ما خواهیم پخت. آش دل شاد کنان * آش شادی آفرینان * آش کودکانِ خندان. در درون خویش اگر غوصی بزنی، ریشه های نوع دوستی هست - آری هست. بگذارید کم باشد ولی همین کم، مرهم یک غم باشد. جاهای خالی را با هدیه پر باید کرد. جاهای خالی را با شادی پر باید کرد. همان راهی که مشهوران کشور نمیروند راه نجات کشور است. از هیچ چیز ننالیم چون همدیگر را داریم خیلی با حالیم. امسال "همه با هم" پول ترقه های غمبار را به سمت و سوی "شادی سالاری" گسیل خواهیم کرد. بجای آزار دادن همدیگر از " کمپین پرویز پرستویی عزیز در شاد کردن دلها" حمایت کنیم. همان آتش بازی ساده را در آخر سالمان داشته باشیم و الباقی سادگی مان را در رخ شادان همسایه و هم محلی و همشهری مان بجوییم. محبت بجز شادی خلق نیست. بیاییم جاودانه باشیم در این دنیا و لذتهای گذران و پوچ بی فایده. اگر تمام دنیا جنگ و آشوب شود، این ماییم که با گلهای مهربانی، راه را بر تمام این ناملایمات میبندیم.
* برای ساختن آینده سوختنی ها را رها باید کرد *
* لبخند فشفشه ای است زیبا * لبخند بسازیم *
سید علی محمدی
