حسین ونکی درباره چیدمان «۱۰ هزار جهان» که اول اسفند در باغ فردوس برپا می‌شود، توضیحاتی ارایه داد و از این‌که در معادلات جهانی جای رژیم کودک‌کش اسراییل با حوثی‌ها عوض شده، ابراز ناراحتی کرد.

رویداد چیدمان مجسمه «۱۰ هزار جهان» که متشکل از ۱۰۰۰۰ مجسمه کودک و ۱۰۰۰۰ نقاشی کوچک است توسط حسین و ابوذر ونکی، روز سه شنبه اول اسفند ماه ساعت ۱۵ الی ۱۹ در محوطه باغ فردوس برگزار می‌شود و تا ۶ اسفند ماه قابل تماشا است.

حسین ونکی هنرمند نقاش، خوشنویس و مجسمه‌ساز که تندیس آرش کمانگیر در سعدآباد و تندیس تیرانداز او در ورزشگاه آزادی مشهور است، درباره چیدمان «۱۰ هزار جهان» بیان کرد: این اجرا و چیدمان نگاهی به اصل موضوع کودک کشی دارد و رنگ سپید آن نمودار صلح و آرامش است؛ هرکدام از مجسمه‌های کودکانی که در این چیدمان به کار رفته یک جهان زنده‌اند، با انبوهی از سوال‌های بی پاسخ و منتظر و همچنین در این چیدمان نقاشی‌های کوچکی را می‌بینیم که برای یادبود این قربانیان تصویر شده است. ما در این روزها با تمام تلاش شبانه‌روزی نتوانستیم به اندازه‌ای که اسرائیل کودک می‌کشد، مجسمه و تصویر آن‌ها را بسازیم.

این هنرمند در توضیح بیشتر درباره هدف از اجرای این چیدمان گفت: مردم ما و به طور مشخص روشنفکران به دور از غوغای ناآرامی که صدا به صدا نمی‌رسد، نیستند و آشفتگی از مشکلات روزمره و شرایط تحمل ناپذیر بمباران تبلیغاتی چنان می‌کند که نباید. به قول مولانا؛ «چو آشفتی الف با تا ندانی». حال باید هزاران هزار شبکه و کانال‌های دنیای پر زرق و برق مجازی را به آن اضافه کرد که بدیهی است بسیار دشوار خواهد بود که ورای این هجوم بی امان و تلاش آگاهانه احساس و اندیشه‌ها جان سالم به در برد.

وی بیان کرد: به نظر می‌رسد درک واقعیت و آن‌چه که باید، برای اهل پژوهش و تحقیق، دشوار است چه برسد به بقیه که بسیار آسان‌تر هرچه را باور می‌کنند.

ونکی گفت: بزرگترین قدرت رسانه‌ای جهان که غرب را باید صحنه گردان آن دانست با ۲ مکانیسم متفاوت بیرونی و درونی و قانونمند چنان وانمود می‌کند که واقعیت و صلاح همین است که آن‌ها می‌گویند. جدا بودن قانون سیاسی و انسانی کار را برای آنها آسان و برای مخاطب دشوار می‌کند. تا جایی که اگر ۲ رویداد همزمان در ۲ نقطه جهان حادث شود، تأثیرات و فشار رسانه‌های سیاسی می‌تواند آن گونه که می‌خواهد از آن بهره برداری کند.

این هنرمند تجسمی ادامه داد: به عنوان مثال ۲ پدیده این روزها یکی تهاجم و کشتار رژیم جعلی صهیونیستی در غزه و دیگری اقدامات گروه حوثی را می‌توان مصداق آن دانست؛ حملات حوثی‌ها که تا امروز به گمانم هیچ کشته‌ای به جا نگذاشته است اما کشتار رژیم غاصب در غزه تا امروز ۲۹ هزار کشته و بیش از ۷۰ هزار زخمی و آوارگی یک ملت را موجب شده است که در آن حدود ۱۲ هزار و ۵۰۰ کودک قربانی شده اند که با کمال شرمندگی می‌گوئیم و می‌شنویم. اما غرب و به طور مشخص آمریکا چنان رفتار می‌کنند که گویی مشکل اصلی و عامل تضاد، گروه حوثی است!؟

وی اظهار کرد: حالا گفتن از کشتار کودکان بی گناه که در هیچ جای این معادلات قرار نمی‌گیرند و بی اعتنایی مردم دنیا، دولت‌ها و سازمان ملل به این فاجعه بشری بسیار حساس و دشوار خواهد بود. به اعتقاد من، بی اعتنایی بالاترین نوع خشونت است و این مسیر خشونت بار، باز در خود تکرار می‌شود.

ونکی درباره دلیل برگزاری چیدمان «۱۰ هزار جهان» توضیح داد: حال شاید برگزاری چیدمان «۱۰ هزار جهان» که متشکل از ۱۰۰۰۰ مجسمه کودک و ۱۰۰۰۰ نقاشی کوچک است، قابل تأمل باشد چون باید به فردا نگاهی بیش از امروز داشته باشیم که بدون تردید هر رفتار در امروز، حاصل برخورد و رفتار دیروز است.

ونکی در پایان گفت: ما به صلح و آرامش می‌اندیشیم و خوش‌رویی را ستایش می‌کنیم؛ در عصری که خشونت بیش از پیش دامن همه ما را فرا گرفته است. در روزگاری که برخی روشنفکران ما نیز احساسی را دارند که نمی‌گذارد واقعیت تاریخی هر موضوع را درک کنند، صرف نظر از این‌که رد و قبول دیگران واقعیت را تغییر نمی‌دهد. تاریخ می‌آموزد که واقعیت سرسخت‌تر از آن است که بپذیریم یا رد کنیم چراکه دیدن و درک حادثه‌ای ما را نیز در جایگاه مسؤولیت می‌نشاند و این درد جانکاه و بی اعتنایی در ورطه‌ای دیده می‌شود که دانستن آن نیز درد و درک متفاوت می‌خواهد.