ریحانه غفاری
شور و اضطرابی در چشمان و وجودهمه موج میزد. شور و شوق دیدار ، ثانیه به ثانیه، زمان مثل همیشه نمی گذشت، گویا که ساعت هم بی اختیار به انتظار نشسته بود .
فریاد شعارهای حماسی و یکدل و یکصدای دانش آموزان ایران زمین، گویی ستون های کاخ سفید را به لرزه در می آورد، فاصله جغرافیایی شان دلالت نمیکرد بر فاصله قلب هایشان .گویا روح هایی بودند که با ورود رهبر عظیم الشان به آرامش ابدی رسیدند.
ورودی سرشار از قدرت و اقتدار ، ورود رهبر عزیزم به حسینیه، ورود قلب تمام ایرانیان به یک مکان‌بود، مکان مقدسی که کانه میعادگاه هموطنان مان از نقاط صفر مرزی تا مرکز ایران اسلامی است .
با حضورشان توانایی احساس حضور پدری دلسوز را داشتیم و ما فرزندانی بودیم که با اشتیاق بی پایان به پای نصیحت های سازنده پدر نشسته بودیم . پدری مهربان اما مصمم و مقتدر. پدری که برای ایران و فرزندان ایرانی خود از هیچ کاری دریغ نمی کرد. پدری که برای آرامش و امنیت جهان اسلام و همه مظلومان تمام تلاش خود را کرده و دانش آموزانی را در کشور خود تربیت نموده که راه ایشان همان سیره ولایت را ادامه دهند .
روز دوازدهم آبان ماه امسال روز تکرار قلب هایی بود که عشق به وطن، عشق به اسلام و ایران در سلول به سلولشان موج میزد .
روز دانش آموز روز تجدید پیمان میان دانش آموزان و ولی امر خویش است، روزی که دانش آموزان به یاد غیور نوجوانان و جوانان سال پنجاه و هشت گرد هم می آیند تا به جهانیان اعلام دارند که ما فرزندان همان دانش آموزان هستیم و خون آنان در رگمان جاری است. آنها به اسرائیل اخطار میدهند که چون پدرانشان روزی نه چندان دور از نقشه محوشان خواهند کرد .
روزی که رهبر بزرگوارمان پرچم انقلاب را به دست حضرت حجت بن الحسن(عج) خواهند داد و همه مظلومان عالم پیروزی بر مستکبران را جشن خواهند گرفت.
