حیات هیچ جامعه انسانی بدون انتخابات به صورت منطقی ادامه نمی یابد.در قرون مختلف جوامعی که انتخابات را بر نمی تابیدند و یا به عنوان ابزار سلطه از آن استفاده می کردند به نابودی کشیده شدندحتی فرمانروایانی بودند که باقدرت نظامی و زور سربازان و جنگجویان بر بخش مهمی از کره زمین تسلط داشتند اما بعد از مرگ آنها و یا نهایتا یکی دونسل بعد از آنها امپراطوریشان با خودشان به فراموشی سپرده شده و فقط آنها را می توان در تاریخ پیدا کرد.

چنگیز مغول یکی از آن نمونه ها است و یا تزار و فرمانروایان نظامی اروپایی قبل از رنسانس همگی خودشان و فرهنگ و آداب و رسومشان به تاریخ پیوسته است.

تنها اقوامی که تا حد نصف و نیمه ای و یا بصورت درصد بالاتری از امور کشور و مملکت داری را با انتخابات  و مشورت مردم به پیش می بردند توانستند باقی بمانند و ادامه پیدا کنند.

در دو سه قرن اخیر که اصولا بدون انتخابات هیچ کشوری نمی تواند ادعا کند در حد معمول خود اصول مدنیت را رعایت کرده است .

انتخابات امروز رکن اصلی دموکراسی است و دموکراسی یکی از پایه های مهم حکمرانی است.

فضای پر شتاب اطلاعات و ابزار استفاده و انعکاس اخبار و اطلاعات به حدی فزاینده و پر سرعت است که هیچ دولتی بدون مراجعه به آراء عمومی نمی تواند مدعی اداره کشور و حکمرانی به نحو مطلوب باشد.

حتی حکومت های خودکامه و پادشاهی و همچنین حکومت های قومی و قبیله ای هم امروزه به درجه ای ازدموکراسی مثلا در انتخاب سران و هیئت های مرکزی  و شوراهای حکمرانی و خلافت حتی اگر تشریفاتی باشد پایبندند و ملزم به رعایت توجه به آراء مردم و یا عده ای خاص از  احاد مردم می باشند.

انتخابات در ایران گرچه سابقه صد ساله دارد و از فرمان مشروطیت متولد شد اما با مراجعه به تاریخ .حدنااگرچه  ناچیز درون مایه انتخاب در شکلی از انتخاب افرادرا به ذهن متبادرمی سازد.

اما انتخابات واقعی که شمول و گسترش آن کل مملکت و تمام زمینه های اجتماعی و سیاست و علایق مختلف را در بر می گیرد، بعد از انقلاب اسلامی به منصه ظهور رسید.

بعد از انقلاب بود که مردم ایران طعم واقعی انتخابات را چشیدند و تاکنون نیز با صلابت در برگزاری آن شرکت فعالانه دارند.

حیات سیاسی و اجتماعی و حتی حیات زیستی کشورها به انتخابات و انتخاب اصلح دارد .

سید علی بابامیری سید