محمد حسن فیروزعلیزاده
اگر چه دوران امیر قلعه‌نویی در زمین فوتبال تقریبا یک دهه است که به پایان رسیده یا دست‌کم رو به افول رفته، اما او همچنان بیرون از میدان و هنگام مصاحبه، قادر است مخاطبان را غافلگیر کند و به وجد بیاورد!
امیر شاید تنها کسی در دنیای فوتبال باشد که بتواند سال‌ها، هر بار یک موضوع را تکرار کند و خسته نشود؛ شبیه همین که «در جام ملت‌های ۲۰۰۷ به من ظلم شد. مرا به خاطر باخت به کره‌جنوبی در تلویزیون دادگاهی کردند و کنار گذاشتند.» او ۱۶ سال است همین چیزها را می‌گوید و حتی با بازگشت روی نیمکت تیم ملی هم وا نداده! گویا باید بعد از شکست مقابل تیم امید کره جنوبی که برای کسب تجربه جهت شرکت در المپیک 2008 پکن در این رقابت ها شرکت کرده بود آن هم با پر ستاره ترین و پر لژیونرترین ترکیب تاریخ ایران از او تجلیل می کردند
بگذریم؛ بخش جالب آخرین مصاحبه امیر با شبکه تلویزیون الکاس قطر، جایی بود که او در ادعایی شگفت‌انگیز گفت: «فشار مربیگری در ایران بالاتر از تیم ملی برزیل است»؛ طوری که انگار مثلا او سال‌های سال در برزیل کار کرده و به راحتی قادر به انجام چنین مقایسه‌ای است!
مسلما در برزیل و در بین مردمی که دیوانه وار عاشق فوتبال هستند امکان ندارد یک مربی 10 سال از آخرین افتخار کسب شده اش گذشته باشد و همچنان ثروتمندترین باشگاهها با بیشترین بودجه نقل و انتقالاتی دنبال جذب چنین مربی آن هم با بالاترین دستمزدها در لیگ آن کشور باشند و بعد از ناکامی پشت ناکامی با این تیم ها کنفدراسیون فوتبال برزیل به وی پاداش داده و نیمکت تیم ملی را با اختیارات تام و فراتر از تام! در اختیار او بگذارند
قلعه‌نویی البته تا به حال بارها از سختی‌های مربیگری سخن گفته؛ مثلا زمانی که مدعی شد: «هر مادری میخواهد پسرش را نفرین کند، به او بگوید الهی مربی شوی!» یک دوره هم سال ۸۹ گفته بود: «حاضرم بروم کشاورزی کنم»، اما می‌دانیم که نکرد. می‌دانید چرا؟ چون با وجود همه استرس‌های مربیگری، شهرت و موقعیت و پول بسیار خوبی پشت آن خوابیده که امثال امیر به این آسانی نمی‌توانند از آن دل بکنند. اگر واقعا تا این حد از عذاب‌های این شغل شاکی هستید، آیا بهتر نیست در خانه استراحت کنید و با ثروتی که در این چهل سال اندوختید، لذت دنیا را ببرید؟ جناب آقای سرمربی تیم ملی برزیل؟!
