شاخه سبز گزارش می دهد؛
به گزارش روزنامه شاخه سبز-هیفاء پردل- در حالی که معماری ایرانی اسلامی که در پشت هر کدام از خانه های زیبای سنتی گذشته از شکوه و هوش و خلاقیت ایرانیان خودنمایی می کرد و زندگی در ان با شور و نشاط و دورهمی های ایرانی بود اکنون معماری ایرانی در شهرسازی و خانه های امروزی دیگر نیست و خانه های قوطی کبریتی بی روح جا آن را گرفته است.
به گزارش خبرنگار روزنامه شاخه سبز، همان لحظه که وارد خانه های قدیمی می شدیم حس و حال دیگری ما دست می یافت خانه های زیبا و بزرگ به رغم سادگی های آن اما در آن زیبایی؛ شکوه و خلاقیت در کنار سادگی دیده می شد حوزه های فیروزه ای؛ اتاق های بزرگ و جلوه ای از معماری و شکوه تمدن و فرهنگ ایران حاکم بود اما با تغییر سبک زندگی ها؛ رشد شهرنشینی نوع دیگری از معماری جای آن را گرفت.
امروز در هرکدام از شهرهای بزرگ کشور آپارتمان های قوطی کبریتی و حتی بزرگ تر از آن جای خانه های سنتی و بزرگ ایرانی را گرفت خانه های بی روح و سردی که امروز شهرهای ما را اشغال کرده است خانه هایی که در آن دیگر خبری از آن شور و نشاط ایرانی و معماری زیبا نیست.
گر نگاهی به در و دیوارهای شهر و ساختمان‌های اطرافمان بیندازیم خواهیم دید که این برج‌های سر به فلک کشیده و این آپارتمان‌های تنیده در هم نه شباهتی به خانه‌های رنگی رنگی نقاشی کودکی‌مان دارد نه چیزی است که از دیدنش مثل قدیم بخواهیم احوالاتمان را خوش و روحمان را سبک کنیم.
خانه‌هایی که سردر آن همیشه کتبیه‌هایی بود که معمولاً روی آن آیه و ذکری حک می‌شد که از هویت و اعتقاد صاحب‌خانه حرف می‌زند؛ یک جورهایی کاربردش شبیه همان بی وی نسل خودمان است که این روزها سردر صفحات مجازی‌مان می‌نویسیم و در دنیای واقعی خبری از آن نیست. کتیبه‌هایی پر نقش و نگار از گچ بری و کاشی‌کاری که جای آن بالای در خانه‌هایمان خالی است.
حتی درهای خانه حرمت داشت
در زمان‌های قدیم که خبری از آیفون‌های تصویری نبود ذهن زیبای ایرانی‌ها برای تشخیص اینکه دقیقاً چه کسی پشت در خانه انتظارشان را می‌کشد به اینجا ختم شد که برای زنان و مردان از درکوبه‌های متفاوت جهت «دق الباب» استفاده کنند. برای همین روی درهای دولنگه قدیمی درکوبه‌های بزرگ سنگین که صدای بم‌تر و محکم‌تری داشت مخصوص آقایان بود و درکوبه‌ای که ظریف‌تر بود و صدای لطیف‌تری داشت برای خانم‌ها طراحی شده بود.
معماری ایرانی؛ نمادی از تعاملات اجتماعی؛فرهنگی و مذهبی
یک کارشناس میراث فرهنگی و مردم شناسی می گوید: هنرهای والای اسلامی از هنرهای تزئینی و کاربردی تا احداث بزرگ‌ترین بناهای مذهبی، اهمیت و اعتبار ویژه‌ای دارد و تزئیناتی همچون آیینه‌کاری، آجرکاری، کاشی‌کاری، حجاری، منبت‌کاری، گچ‌بری، نقاشی و...چون زنجیره‌ای به‌هم‌پیوسته، تقویت‌کننده ارتباط بین انسان و پروردگار بوده و سیر حرکتی از کثرت به وحدت مهم‌ترین ویژگی بارز معماری دوران ایرانی-اسلامی است.
علیرضا معتمدی می افزاید: آثار معماری را می‌توان به نمادهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی یک کشور یا جامعه تعبیر کرد که به‌نوعی محصولی از شرایط و باورهای فرهنگی و اجتماعی جامعه محسوب می‌شوندخشت به‌عنوان یکی از مصالح معمول و شایع به‌کاررفته در بناهای احداث‌شده در چارچوب معماری ایرانی و اسلامی عنوان کرد: با عنایت به مقاومت نه‌چندان مستحکم آن در برابر باد، برف و باران، بناهای خشتی چندانی از روزگاران گذشته باقی نمانده است و بخش قابل‌توجهی از آن‌ها دچار تخریب، ریزش و نابودی شده‌اند.
دلتنگ خانه های محجوب گذشته
یک دانش آموخته شهرسازی معتقد است؛ با قدم زدن در هر کدام از کلانشهرهای کشور حتی شهرهای تاریخی مانند یزد و اصفهان و شهرهای مذهبی مانند مشهد و قم و کاشان دیگر خانه های ویلایی محدودی را می بینیم خانه هایی که در آن روح زندگی بود و برای یک دورهمی خانواده های ایرانی یک انگیزه بود اکنون کوچه پس کوچه های شهر مملو از آپارتمان ها و برج های سرد و بی روح است.
سید رضا حسینی تپاه عنوان می کند: آپارتمان‌های چندین طبقه در معبرهای کم عرض سر به آسمان کشیده‌اند، برای همین هم فاصله‌های نزدیک به هم خانه‌ها کاری کرده که به راحتی مسئله‌ای مثل اشراف خانه‌ها به یکدیگر به حاشیه برود. چیزی که در معماری اصیل ایرانی کاملاً برعکس بود و حریم خانه‌ها به خوبی رعایت می‌شده و هیچ ساختمانی به ساختمان دیگری دید نداشته. برای فهم بهتر این موضوع کافی است سری به خانه‌های قدیمی و معروف بزنید جایی که اگر وسط حیاط سرتان را بالا کنید خبری از ساختمان‌های مشرف نیست و چیزی جز آبی آسمان را نخواهید دید.
وی می افزاید: امیدواریم دست اندرکاران صنعت مسکن و ساخت و ساز ما از معماری ایرانی اسلامی دور نشوند حداقل تا جایی که ممکن است در ساخت و ساز خود انصاف را رعایت و معماری ایرانی اسلامی که مملو از زیبایی و خلاقیت و حرمت و نماد اجتماعی و فرهنگی بود را بکار گیرند چون خانواده ها ما هم با تاثیر از این اسمان خراش های سرد بی روح و نشاط خود را از دست داده اند.
