زهره مهرنوروزی-تق تق عصایش را بر زمین می‌کوبد نمی‌خواهد در این شلوغی مردم را اذیت کند عده‌ای کنار می‌روند و به او فرصت عبور می‌دهند، اما عده‌ای هیچ توجهی نمی‌کنند. در حالیکه عصایش را یک متر جلوتر از خودش در است اما هیچ رانندگی بخاطر او ایست نمی‌کند پسر جوانی راهش را کج می‌کند او را از عرض خیابان عبور می‌دهد. این تنها یک مشکل معلولان نابینا در اجتماع است. اما فقدان سیستم حمایت شغلی بزرگترین مشکلی است که اشتغال همه معلولان و به طور اخص نابینایان را زمین گیر کرده، حتی شغل برخی از نابینایان شاغل هم متناسب با تحصیلاتشان نیست. بسیاری از آنان اپراتور تلفن هستند در حالی که تحصیلات دانشگاهی دارند.
60 درصد از پست های اپراتوری تلفن در قانون جامع حمایت از معلولان مصوب سال ۸۳ به نابینایان اختصاص داشت که مجلس این سهم را در قانون مصوب سال ۹۶ به ۳۰ درصد کاهش داد اما همین حمایت هم روی کاغذ است، چرا که با تکنولوژی های امروز تلفن ادارات خودکار شده و شغل اپراتوری در حال حذف شدن است و از طرف دیگر این شغل، جزئ مشاغل خدماتی در قالب قراردادهای پیمانکاری به بخش خصوصی واگذار می شود و پیمانکاران نیز الزامی به استفاده از نیروهای نابینا ندارند.
به گفته برخی دغدغه مندان در این حوزه گروه های مختلف معلولان باید در سازمان بهزیستی دفاتر طرح و برنامه ریزی خاص خود را داشته باشند. بیکاری، در صدر مشکلات آنهاست که دچار پارادوکس جدی است. نابینایان تحصیل کرده ترین گروه معلولان و صاحب تخصص هستند و توقعشان از خودشان بالاست اما نمی توانند شغل متناسبی با تخصصشان داشته باشند .
واقعیت این است که از نظر تعصب ذهنی در جوامع، نابینایی از دیدگاه عموم جزء بدترین معلولیت ها تلقی می شود و مردم حتی معلولیت حرکتی را به اندازه نابینایی سخت نمی دانند، طبیعتاً این استیگما و پیشداوری موجب می شود کارفرمایان نیز هنگام جذب نیرو باور چندانی به قابلیت های نابینایان نداشته باشند. در طرح توانمندسازی نابینایان که چند سال پیش توسط انجمن باور اجرا و در نتیجه عدم حمایت بهزیستی در نیمه راه متوقف شد، مطرح شد که بسیاری از دختران نابینای بالای ۳۰ سال حتی با داشتن تحصیلات دانشگاهی جرأت انجام کارهای منزل را ندارند و خانواده ها نیز با پیشداوری به توان فرزند خود اعتماد نمی کنند؛ چون آنها هم آموزش ها و اطلاعات کافی برای رشد استعداد فرزندان نابینای خود را دریافت نکرده اند.
طبق گفته معاون اسبق وزیر رفاه در کشوری مانند آلمان طبق قانون هر فرد نابینا سالانه حق برخورداری از یک عصای نابینایی را دارد و بیمه ها موظفند تا سقف ۱۰۰ یورو برای تهیه آن هزینه کنند اما در ایران هیچ شاخص و شیوه نامه ای برای توزیع تجهیزات توانبخشی بین معلولان و بخصوص افراد نابینا وجود ندارد. وزارت علوم مسئولیتی در قبال دانشجویان نابینا به عهده نگرفته است. در دسترس نبودن منابع آموزشی از بزرگترین مشکلات دانش آموزان و دانشجویان نابینا است، مسئولیت تأمین منابع آموزشی دانش آموزان بر عهده آموزش و پرورش استثنایی است اما مشکلات دانشجویان نابینا بسیار زیاد است چون وزارت علوم هنوز مسئولیت مشخصی در زمینه منابع و لوازم کمک آموزشی به عهده نگرفته است در سال های اخیر یک مرکز تولید کتب دانشجویی در دانشگاه تهران تأسیس شده که حمایت نمی شود و رو به تعطیلی است و در صورت حمایت هم برای کل کشور کافی نیست. انتظاراز سمن های فعال در امور افراد نابینا و کم بینا این است که در عرصه رفع مشکلات این گروه ورود جدی تری داشته باشند. روز جهانی عصای سفید که در ۱۵ اکتبر هر سال ( مطابق با ۲۴ مهر در ایران ) گرامی داشته می شود. روزی است برای حمایت و آگاهی بخشی درباره حقوق افراد نابینا و کم بینا و گسترش شناخت عمومی از مشکلات و توانایی های این افراد. عصای سفید نمادی از استقلال و توانمندی افراد نابینا است و این روز به عنوان فرصتی برای تاکید بر اهمیت توجه به نیازهای آنان و افزایش آگاهی عمومی در نظر گرفته می شود و امید است متولیان به این مهم توجه داشتند باشند و این معلولان را در یابند.
