فاطمه مداح نظری
یکی از شیوه هایی که امامان (ع) برای زنده نگه داشتن نهضت حسینی به کار گرفته اند، برپایی مجالس سوگواری، گریستن و گریاندن برای مصیبت های جانسوز کربلا و یادآوری آن حادثه در زمان های مناسب است.
امام سجاد (ع) در طول دوران امامتش پیوسته سوگوار قصه عاشورا بود، در این مصیبت آنقدر گریست.
کربلا یک حادثه تاریخی نیست بلکه تکمیل کننده و روشن کننده اهداف عمیق زندگی انسان ها در تمامی ادوار است.
در ایام ماه محرم،انسان هایی در طول تاریخ بشر با توسل به خاندان اهل بیت (ع) و نوکری اباعبدالله، توانستند سعادت دنیوی و اخروی را برای خود به ارمغان بیاورند.
عاشورا نه یک حادثه که یک فرهنگ است؛ فرهنگی برخاسته از متن اسلام ناب محمدی که نقش حیاتی را در استحکام ریشه‌ها، رویش شاخه‌ها و رشد بار و برهای آن ایفا کرده است. نهضت عاشورا هیچ گاه در محدوده زمان و جغرافیای خاصی محصور نمانده است، بلکه همواره الهام بخش تشیّع در راستای حرکت‌ها، جنبش‌ها و قیام‌های راستین شیعه بلکه بسیاری از نهضت‌های آزادی خواهانه دیگر در برابر کانون‌های ظلم و کفر و نفاق بوده است.
مقام معظم رهبری می فرمایند :ای مسلمانان، امروز، عاشوراست که می تواند دنیا را نجات دهد ، به شرط آن که خوب و درست تبیین شود. فلذا مومنین باید شعائر الهی را تبیین نموده و عظیم بدارند تا به مرحله تقوای قلب برسند و مراسم های عاشورایی و عزاداری امام حسین (ع) به شرط آن که با معرفت و درک عظمت آن باشد از شعائر عظیم اسلامی و الهی است.
دشمن همیشه سعی دارند سلاح ایمان و تقوا را از شیعیان ستانده و ما را خلع سلاح نمایند و ما در این مورد باید آگاهانه عمل کرده و هوشیار باشیم در این ایام سوگواری برخی بدعت های خلاف شرع و ساختگی آمریکایی و انگلیسی در مراسمات ما رخنه پیدا نکند که این کارهای استکبار برنامه ریزی برای آینده و نسل های آتی کشور می باشد که از همین بدعت های ساختگی به عنوان شبهه در صدد اختلاف افکنی های طرح ریزی شده استفاده خواهد کرد.
محرم و صفر موسم يادآوري قيام حسيني است که در آن تجلي اصول دين خدا صورت پذيرفته است. لذا بازخواني آن عامل مهمي براي زنده نگه داشتن و حيات مستمر اسلام مي گردد، آنجا که امام معصوم عشق به خدا را جايگزين همه دوست داشتني هاي بي ارزش دنيايي مي کند عملاً به توحيد و وحدانيت خدا شهادت مي دهد، و يا با ترجيح آخرت بر دنيا اهميت معاد را نشان مي دهد، و يا با جدا کردن حق از باطل عدالت را جلوه اي دوباره مي بخشد، و قصد خود را از قيام احياي سنت جدش و مرام پدرش مي خواند تا امر نبوت و امامت نيز تحقق و تداوم يابد، اين ها همه و همه گوشه اي از تجلي اصول دين در مکتب الهي امام حسين(ع) مي باشد.
شیطان که همه امیدش را به اغوای ادمیان بسته زنگ خطررا متوجه می شود ومی داند که اگر قراراست همه زحمتهای او در اغوای فرزندان آدم به هدر رود به حرمت و ارزش گریه و عزاداری امام حسین(ع) خواهد بود.
امامان بزرگوار شیعه (ع) درباره زنده نگه داشتن حادثه کربلا به شیوه های گوناگون ملنند تشویق به برپایی مجالس سوگواری، تشویق به گریستن و گریاندن، تشویق شاعران به مرثیه سرایی و تشویق و ترغیب به زیارت امام حسین (ع) تشویق کرده اند.
محرم، نفحه‌ای از نفحات الهی است که شیعه و چه بسا بشریت، هرسال خود را در معرض آن قرار می‌دهد و وجود مرده خود را حیات دوباره‌ای می‌بخشد که «انّ لربّکُم فی ایامِ دَهرِکم نَفَحاتٌ اَلا فَتَعرَّضُوا لَها» اما حضور در این وادی مقدس مثل هر زمان و مکان مقدس دیگری، آداب ظاهری و باطنی دارد که ائمه اطهار، علما و بزرگان به آن اشاره داشته‌اند.
در روایت است که روز اول ماه محرم، ریان بن شبیب خدمت امام رضا(ع) رسید حضرت به او فرمود: «ای پسر شبیب! مردم عرب در زمان جاهلیت جنگ را در ایام محرم الحرام، حرام می‌دانستند ولی این امت احترام این ماه را از بین بردند و حرمت پیامبر را رعایت نکردند، در این ماه خون ما را حلال دانستند و ما را هتک حرمت کردند، فرزندان و زنان ما را اسیر نمودند و سراپرده ما را آتش زدند و اموال ما را غارت کردند و احترام رسول خدا را درباره ما رعایت نکردند؛ پس ای پسر شبیب، اگر بر چیزی گریه می‌کنی، برای حسین (ع) گریه کن ...»
