شاخه سبز از گزارش می دهد؛
شاخه سبز-هیفاء پردل- طایفه ای شیعه که ایرانی الاصل هستند قبل از شروع جنگ تحمیلی در عراق زندگی می کردند که از آنها به کردهای «فیلی» یا کردهای شیعه که از اقوام قدیمی ایران باستان هستند نام برده می شود این طایفه با توجه به اجرای مرزکشی و در تلاطم بحران ها و مشکلات در دهه های گذشته در عراق و در شهرهای مذهبی زندگی می کردند که با آمدن رژیم بعث تا آستانه نابودی و نسل کشی به سربردند.
به گزارش روزنامه شاخه سبز- روایت از طایفه ای است که به جرم ایرانی الاصل بودن و مهم تر از آن شیعه امام علی (ع) سالیانی رنج برده جوانان آن ها را اعدام و یا برای آزمایش های شیمیایی رژیم بعث نابود شدند خانواده های آنها را قبل از شروع جنگ تحمیلی به سمت مرزهای کشور راندن و اموال و دارایی های آنها را مصادره کردند.
رنج و مصیبت کردهای فیلی را می توان هم ردیف جنایت علیه بشریت و مصائب بزرگ انسانی مانند نسل کشی شیعیان در جنوب عراق، عملیات انفال در کردستان عراق و نسل کشی بوسنیایی ها به دست صرب ها در اوایل دهه 90 قرن میلادی گذشته، دانست با این وجود جامعه جهانی تاکنون کمتر درباره آنچه بر این قوم در عراق گذشته، شنیده است.
همه از هولوکاست یهودیان در جنگ جهانی دوم اطلاع دارند، اما کمتر کسی از فاجعه ای به مراتب بزرگتر از هولوکاست علیه کردهای فیلی در خاک عراق به دست یکی از سفاک ترین دیکتاتورهای تاریخ آگاه است. جنایت صدام علیه کردهای فیلی چند وجه دارد که یک سمت آن به ایران مرتبط است، شاخه دیگر مرتبط با تشیع و ضلع سوم آن نیز اتهام کرد بودن آنان است.
سراسر نوار مرزی عراق با ایران در استان های دیاله، واسط و میسان به علاوه بغداد پایتخت، سکونتگاه تاریخی کردهای فیلی محسوب می شود و تا پیش از دهه ۸۰ قرن گذشته (قبل از شروع فاجعه) تقریبا اقتصاد عراق و بازار پایتخت در قبضه آنان بوددر تاریخ چهارم آوریل ۱۹۸۰ (۱۶ فروردین ماه ۹۵) رژیم بعث صدام، به سه بهانه ایرانی، شیعی و کرد بودن به خانه ها و مناطق مسکونی این قوم در سه استان مرزی عراق و همچنین محل سکونت آنها در مرکز بغداد حمله ور شد و آنها را دست خالی و بدون هیچ دلیل و مدرکی روانه ایران کرد، درست در برهه ای که تازه ملت ایران از یک انقلاب فراگیر مردمی سربرآورده بود.
عراق در جغرافیای ایران زمین
کشور عراق سالها با ایران و سایر کشورهای اطراف در تعامل بوده و به همین علت بسیاری از مردم عراق از مناطق اطراف به این کشور مهاجرت کرده‌اند. ایرانیان از قرن‌های شانزدهم و هفدهم میلادی به عراق سفر می‌کردند و پس از مهاجرت به عراق معمولاً شهرهای شیعه‌نشین مانند بغداد، نجف، کربلا را برای اقامت انتخاب می‌کردند در سده هجدهم میلادی تصرف اصفهان به دست محمود افغان یکی از عوامل مهاجرت خانواده‌های علما به عراق بود. . به همین علت از قرن هجدهم میلادی تعداد زیادی از علما و طلاب به عراق سفر کردند. در آن زمان علمای دینی ایرانی در کربلا و نجف به طوری نفوذ داشتند که علمای عرب را نیز تحت تاثیر قرار می‌دادند. بنابراین مراکز دینی شیعه از نفوذ بالایی در عراق بهره‌مند بودند
اوضاع ایرانیان عراق پس از تأسیس پادشاهی عراق
با تشکیل پادشاهی نیمه‌مستقل عراق در سال 1921، اوضاع ایرانیان عراق نیز در معرض تغییر قرار گرفت. اعمال سیاست‌های ناسیونالیستی عربی از رفت و آمد آسان میان ایران و عراق جلوگیری می‌کرد و عراق در تلاش بود تا نفوذ اتباع ایرانی در کشور خود را کاهش دهد.
حکومت جدید عراق خواستار تصویب قانونی برای لغو حقوق اکتسابی شهروندان ایرانی بود. بنابراین در سال 1924 قانونی با عنوان قانون ملیت عراقی تصویب شد. طبق این قانون کسانی که اصلیت ایرانی داشتند عراقی محسوب می‌شدند مگر آن که تا زمان مشخصی انصراف خود را از این موضوع اعلام کنند، این قانون تا سال 1928 دو بار تمدید شد.
انقلاب اسلامی و موج دوم اخراج ایرانی‌ها از عراق
پس از انقلاب اسلامی ایران، مردم کربلا و نجف در موافقت با انقلاب ایران تظاهراتی برپا کردند. در همین زمان به جان طارق عزیز، معاون نخست‌وزیر عراق سوء قصد شد و این موضوع بهانه‌ای جدیدی برای دولت عراق به وجود آورد. از دیگر سو در سال 1980 صدام حسین در یک پیک نیک خانوادگی در مرز ایران و عراق، خطاب به پسر خود عدی و با اشاره به قلمرو ایران از تصمیم خود برای تهاجم و حمله به ایران خبر داد.
در آن دوران او هیچ مخالفی در اطراف خود نداشت و همه را پاکسازی کرده بود. به همین علت با خیالی آسوده، به سراغ مردم ایرانی‌الاصل مقیم عراق بخصوص تجار و بازرگانان رفت. هدف صدام از این کار این بود که تجارت و بازرگانی عراق را از دست این افراد خارج کند. به گفته ایرانی‌ها و کردهای فیلی مقیم عراق، سال 1980 نقطه تاریکی در سرکوب‌های رژیم بعث عراق محسوب می‌شود. صدام در آن زمان موفق شد به سرعت اهداف خود در رابطه با ایرانی‌های عراق را عملی کند.
صدام پس از این تصمیم ایرانی‌های مقیم عراق که اکثر آنها را ایلامی‌ها و کردهای فیلی تشکیل داده‌بودند، در یک اقدام تاریخی از کشور عراق اخراج و راهی مرزهای ایران کرد و اموال آنان را نیز مصادره کرد. این افراد به طرز اسفباری در نیمه‌های شب به صورت گروه گروه به سمت مرزهای ایران روانه و در نزدیک مرز رها شدند.
در آن زمان حزب بعث حدود 9 تا 12 هزار نفر از نوجوانان را از ترس اینکه برای ایران بجنگند به عنوان گروگان در عراق نگاه داشت و بعدها همه را در «نگره السلمان» کشت؛ همچنین بسیاری از فعالان سیاسی عراقی که با سیاست‌های حکومت وقت مخالف بودند، به علت وجود گرایش‌های سیاسی؛مذهبی به دولت ایران، عراق را ترک کرده به ایران مهاجرت کردند.
در این گزارش در گفت وگو با یک کارشناسی سیاسی و اجتماعی که خانواده وی از قربانیان نسل کشی رژیم بعث بوده گفت وگو و از جایگاه و وضعیت این شیعیان کرد جویا می شویم.
وضعیت کردهای فیلی
یک کارشناس سیاسی و اجتماعی می گوید: در هر دو سوی مرز بین ایران و عراق، از خانقین در شمال عراق تا علی غربی در جنوب و در ایران هم در استان هایی مانند ایلام و کرمانشاه و لرستان ساکن هستند. هم اکنون در تهران و بغداد پایتخت دو کشور تعداد قابل توجهی از کردان فیلی ساکن هستند. هر چند آمار دقیقی از کردهای فیلی در دست نیست اما تعداد آنها حدودا 3 میلیون نفر تخمین زده می شود.
جواد ملکشاهی می افزاید: کردهای فیلی شیعه مذهب بودند و به دلیل تنفر صدام از آنها و چون در اقتصاد و سیاست هم نقش موثری داشتند و حزب بعث در به دست آوردن حمایت آنها شکست خورده بود مورد غضب حزب حاکم قرار گرفتند .
به گفته وی؛ در همین راستا در سال 1980 قانونی را تصویب کردند که که بر اساس آن هر شهروند عراقی که اصالتا بیگانه ودارای تابعیت ایرانی است هویت عراقی از وی سلب شده و شناسنامه عراقیش باطل می شود. این قانون سرآغازی برای حمله وحشیانه به کردهای فیلی بود که از بازرگانان بغداد شروع شد. به این صورت که تمام ثروت و دارایی هایشان را مصارده کرده و آنها را به اتهام اینکه اصالتا ایرانی هستند به زور به ایران فرستادند. آمار کردهای فیلی رانده شده به مرزهای ایران را در حدود 1 میلیون و 600 هزار نفر تخمین می زنند.
سلب هویت و آغازی برای نسل کشی
این کارشناس در ادامه می گوید: سلب شهروندی کردهای فیلی تنها آغاز جنایت هایی بود که بخشی از آن به واسطه مذهب شان به آنها روا داشته شده بود. هنوز هم گروه گروه گورهای دسته جمعی در بیابان های عراق پیدا می شود که در زمان صدام حسین تحت جنایتی به اسم انفال زنده به گور شده بودند.
ملکشاهی عنوان می کند: در آن زمان کردهای فیلی 11 تا 30 ساله را دستگیر می کردند. تا این سال های اخیر هم کسی از سرنوشت شان اطلاعی نداشت و چه مادرها و پدرها و فرزندانی که برای دوباره دیدن عزیزانشان سالها انتظار کشیدند و در نهایت تنها چیزی که به انتظارشان پایان داد تنها چند تکه استخوان, لنگه کفش یا تکه پارچه ای از عزیزانشان بود.
قتل فجیع آیت‌الله محمد باقر صدر
روحانیت شیعه مستقر در جنوب عراق از بدو شکل‌گیری حکومت بعث در کشورشان به انحای مختلف نسبت به سیاست‌های این حزب و پیامدهای آن موضع گرفته‌اند. آیت‌الله سید محمد باقر صدر که پس از آیت‌الله حکیم به سان مرجعی بی‌همتا در عراق فعالیت می‌نمود بارها در برابر اقدامات ضد دینی و ضد اخلاقی سران بعثی کشورش موضع‌گیری می‌نمود.
نیروهای وابسته به دستگاه‌های امنیتی عراق ایشان را چندین بار بازداشت نموده و تحت شکنجه‌های روحی و جسمی شدید قرار می‌دادند، اما ارادت ایشان به اسلام و تلاش برای رهایی مردم کشورش از یوغ بعثی‌ها مانع از فعالیت‌شان نگردید.
نزدیکی فکری آیت الله محمد باقر صدر به امام خمینی زمینه نگرانی فزاینده حزب بعث را به ویژه پس از وقوع انقلاب اسلامی فراهم نموده بود. موضع‌گیری‌های شهید صدر و حمایت‌های بی‌دریغ وی از نهضت امام خمینی در انتها به شهادت ایشان منجر گردید. نیروهای امنیتی عراق با انتقال ایشان به بغداد و پس از شکنجه‌های متعدد زمینه شهادت این مرجع اعظم را مهیا نمودند.
نسل کشی وحشیانه
رژیم بعث زنان و مردان بزرگسال و کودکان را آواره کرد و جوانان فیلی را در زندان ها به بند کشید تا مبادا در آینده تبدیل به تهدیدی علیه این رژیم شوند و در نهایت همه آنها را نیز اعدام کرد راساس آمار رسمی نهادهای بین المللی و عراقی بیش از ۲۰ هزار جوان کرد فیلی به دست رژیم صدام اعدام شدند که هنوز سرنوشت آنها نامعلوم است و رژیم وقت هیچگاه مدرکی دال بر اعدام آنها ارائه نکرد.
برخی از این جوانان که بدترین آزمایش های بیولوژیک و شیمیایی را بر روی آنها انجام شد در هیچ نوع از نسل کشی های قرن بیستم مانندی نداشت ولی از چشم تاریخ و مدعیان حقوق بشر دور ماند .
گفتنی است ؛ این اقوام کرد دارای پیوند خویشاوندی مستحکم با اهالی دو استان ایلام و کرمانشاه (ساکنان زاگرس جنوبی) در ایران هستند که از حیث عرفی و تاریخی به عنوان مناطق «پشتکوه» شناخته می شود و براساس اسناد تاریخی، ریشه و نسب آنان به ایلات ایرانی الاصل استان های ایلام، کرمانشاه و لرستان برمی گردد.
