زهره مهرنوروزی-در کوچه‌های خاک‌گرفته‌ی غزه، کودکانی هستند که شب را با شکم گرسنه، اما چشمانی پر از رؤیا به صبح می‌رسانند. نان نیست، شیر نیست، حتی لبخند مادر هم گاهی از فرط اندوه، رنگ می‌بازد. این روزها در غزه، شب‌ها زودتر می‌رسند. نه به‌خاطر غروب خورشید، از بس اجاق‌ها سرد مانده‌اند. در خانه‌هایی که سقف‌شان با چادرهای پاره وصله خورده، کودکانی هستند که صدای جوشیدن قابلمه غذا را فراموش کرده‌اند.روایتگران غم و مظلومیت کودمان غزه یکی پس از دیگری به شهادت رسیده اند کسی اندوه کودمان را نمی بیند که به تصویر بکشد. جای تاسف دارد مع بگوییم سازمان ملل تماشاگر رسمی گرسنگی کودکان غزه است.
دفتر رسانه‌ای غزه اعلام کرد که بر اساس آمار ارائه شده از سوی رژیم صهیونیستی، دست کم نیمی از مردم غزه در طی روز تقریباً هیچ غذایی دریافت نمی‌کنند.
به گزارش خبرگزاری مهر دفتر رسانه‌ای دولت غزه با انتشار گزارشی اعلام کرد که نزدیک به ۴۲ درصد از ساکنان نوار غزه هیچ وعده غذایی در طول روز دریافت نمی‌کنند و ۵۸ درصد باقی‌مانده نیز تنها به یک وعده دسترسی دارند.
این گزارش در واکنش به ادعای هماهنگ کننده رژیم صهیونیستی مبنی بر توزیع بیش از یک میلیون وعده غذا در روز تأکید کرد که ارقام منتشر شده از سوی رژیم اشغالگر، اعترافی آشکار به سیاست اعمال شده گرسنگی و کنترل عمدی جریان غذا در غزه است.
بر اساس این گزارش، هماهنگ کننده صهیونیست ادعا کرده ۱.۴ میلیون وعده غذا به صورت روزانه در غزه توزیع می‌شود. لذا با توجه به جمعیت ۲.۴ میلیون نفری غزه، این میزان تنها ۵۸.۳ درصد را پوشش می‌دهد. یعنی ۴۲ درصد جمعیت (حدود یک میلیون نفر) روزانه هیچ غذایی دریافت نمی‌کنند.
بر اساس این گزارش دریافت حتی یک وعده غذایی نیز کمتر از حداقل استاندارد لازم برای بقا است. با فرض میانگین ۴۰۰ گرم برای هر وعده، مجموع غذای وارد شده، ۵۶۰ تن در روز می‌شود، در حالی که نیاز واقعی جمعیت غزه ۲۴۰۰ تا ۲۶۰۰ تن است.
دولت غزه تاکید کرد که این ارقام نشان می‌دهد کمتر از یک چهارم نیاز واقعی غذایی وارد غزه می‌شود. این گزارش درباره ادعای توزیع ۳.۵ میلیون قرص نان نیز ابراز داشت که سرانه هر فرد تنها ۱.۴ قرص نان کوچک در روز است؛ میزانی که حتی برای کودکان کافی نیست و نشان دهنده سهمیه‌بندی نان و رسیدن شرایط به آستانه قحطی است.
بر اساس این بیانیه، رژیم صهیونیستی اعلام کرده که ۲۷۰ هزار بسته غذایی در یک ماه توزیع شده که تنها برای ۱.۳ میلیون نفر کفایت می‌کند. این ارقام نشان می‌دهد که هر خانواده تنها یک بسته غذایی در ماه دریافت می‌کند که این میزان بسیار پایین‌تر از حداقل نیاز یک ماهه است.
دفتر رسانه‌ای دولت غزه تأکید کرده است که این داده‌ها نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی نه تنها به تعهدات انسانی و مفاد آتش‌بس پایبند نیست، بلکه به طور سیستماتیک مانع ورود کمک‌ها می‌شود و سیاست گرسنگی را در غزه تشدید می‌کند.
اوج نا کار آمدی سازمان ملل
رضا عادلی کارشناس حقوق بین الملل می گوید: شاید بتوان اوج ناکارایی و بی‌مصرفی این سازمان را در این اواخر نیز در حوادث بعد از 7 اکتبر مشاهده کرد.
وی افزود: این سازمان نه تنها نتوانست نقشی در کاهش تنش داشته باشد و ابتکار آتش‌بس را بدست گیرد، بلکه وقتی نمایندۀ رژیم اسرائیل، منشور این سازمان را آتش زد و توهین بزرگ به این سازمان روا داشت، نتوانست حداقل عضویت این رژیم را نیز به حالت تعلیق در آورد.
این کارشناس حقوق بین الملل گفت: چند قطع‌نامۀ نمایشی از سوی مجمع برای آتش‌بس در غزه با غرور تمام از سوی سران صهیونیستی مورد اغماض قرار گرفت. این سازمان حتی نتوانست مانع کمک‌های سخاوت‌مندانه نقدی و تسلیحاتی اروپا و آمریکا برای کشتار فلسطینیان شود. نقش دبیر سازمان نیز فقط در بیانیه‌ها و محکومیت‌های گوناگون و سمبولیک خلاصه شده‌است.
عادلی تصریح کرد: هرچند کارایی سازمان ملل متحد با زیر شاخه‌های سازمانی‌اش، در زمینه‌های غیر سیاسی هم‌چون تجارت، اقتصاد، پول، ترانسپورت بین‌المللی، صحت
تعلیم و آموزش، امداد رسانی، کمک‌های بشر دوستانه و حفظ آثار باستانی غیر قابل انکار و مورد ستایش است؛ اما پر واضح است که نظم فعلی جهان در سایۀ سیاست-های پنهانی حاکم بر سازمان ملل متحد با وجود شورای امنیت و پنج عضو دایمی این سازمان که بر تمامی امورات بین‌الملل از سیاست تا رسانه و سرمایه چنبره زده‌اند، نظامی بر اساس منافع قدرت‌های استعماری، بی‌عدالتی، نا مساوات و نا متوازن است و دیگر کارایی برای نظم بین‌المللی ندارد.
وی معتقد است، اگر در سطح کشورهای جهانی راه‌حلی برای نظم جدید بر اساس عدالت و توازن هم سنجیده نشود، طوفان حوادث جهانی نه تنها، به حیات بی‌رمق سازمان ملل متحد خاتمه خواهد داد؛ بلکه جهان را به یک آشوب بزرگ و جنگ جهانی دیگر خواهد برد و با توجه به هسته‌ای بودن قدرت‌های بزرگ؛ دیگر به مشکل می‌توان روزنه‌ای برای فردای پس از این جنگ بزرگ در افق جهانی مشاهده کرد. از این‌رو؛ نظم جهانی پس از جنگ جهانی سوم در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
این کارشناس ارشد حقوق بین الملل اظهارداشت: «سازمان ملل متحد» متعاقب ناکارایی «جامعۀ ملل» در پیشگیری از جنگ جهانی و پس از ختم جنگ جهان دوم در 24 اکتبر سال 1945 تأسیس شد، از وظایف اصلی این سازمان حل و فصل منازعات، حفظ صلح و امنیت بین‌الملل است که این اهداف در حقیقت فلسفۀ وجودی این سازمان را تشکیل می‌دهد. اما یافته‌های کارکردی این سازمان نشان می‌دهد که تا سال 1984 این سازمان برای دو پنجم میانجی‌گری در منازعات موفق بوده‌است.
وی بیان کرد: بر این اساس، دربین سال‌های 1945 و 1984 میلادی، 319 منازعه بین‌المللی بین کشورها رخ داده‌است. از این میان فقط 137 مورد که 34 درصد منازعات می‌باشد، جهت رسیده‌گی به سازمان ارجاع داده شده‌است. با این حال، این سازمان نتوانسته حتی نیمی از این نزاع‌ها را کنترل نماید و در حل و فصل 75 درصد از این منازعات بطور کامل ناکام بوده‌است.
وی تصریح کرد: چچن، بوسنی، سومالی، سودان، افغانستان، عراق، سوریه، بهار عرب، اوکراین و بحران‌های دیگری از این دست مواردی حاد دیگری اند که سازمان ملل در حل آن‌ها ضعیف‌ترین عملکرد را داشته است. در حقیقت این سازمان، به عنوان یک سازمان بین‌المللی نتوانسته‌است با استقلالیت تمام بازیگران عرصۀ بین‌الملل را منسجم، متحد نگهداشته و در راستای صلح و فضای عادلانه در حیات بین‌الملل جهت‌دهی کند.
این کارشناس ارشد حقوق بین الملل گفت:استقلالیت سازمان و تسلط کشورهای قدرتمند؛ یکی دیگر از چالش‌های بزرگ این سازمان است. زیرا از بدو تأسیس، این سازمان بیشتر به عنوان ابزار و پوشش قانونی برای تأمین منافع قدرت‌های بزرگ و خصوصاً پنج عضو دایم شورای امنیت، عمل نموده‌است.
وی تصریح کرد:انحصار حق تصمیم‌گیری در مورد مسایل کلان سیاسی جهان برای پنج قدرت جهانی از بی‌عدالتی‌های بزرگ این سازمان محسوب می‌شود. حق وتو که در مادۀ 27 منشور این سازمان ذکر رفته‌است، سیاست دوگانه‌ای در برخوردهای جهانی و نادیده گرفتن حق سایر کشورهاست. حق وتو، اختیار بلامنازعه‌ای را برای کشورهای عضو شورای امنیت قایل شده است که برای تأمین و حفظ منافع شان از آن استفاده می‌نمایند.
وی اظهارداشت: بیشترین موارد استفاده از حق وتو در دورۀ سابق، متعلق به شوروی سابق با 130؛ آمریکا با 90؛ انگلیس با 40 وتو و کم‌ترین آن مربوط به چین 11 و فرانسه 22 و روسیه در دورۀ جدید حدود 20 مورد بوده‌است. قابل یادآوری است که پس از فروپاشی شوروی سابق، بیشترین مورد استفاده از حق وتو متعلق به آمریکا بوده است. آمریکا فقط در بیش از 40 مورد قطع‌نامه‌های مربوط به محکومیت رژیم صهیونیستی را وتو کرده است.
عادلی تاکید کرد: یکی از مصداق‌های مبرهن وابسته‌گی این سازمان به قدرت‌های استعماری را می‌توان در بحران فلسطین مشاهده نمود. این سازمان از اوایل تأسیس نقش بازوی راست انگلیس را برای مهاجرت، اسکان و قدرت دهی صهیونیست‌ها در سرزمین فلسطین ایفا نموده و با قطع‌نامه‌های چندین مرحله‌ای، روند واگذاری خاک‌های فلسطین به رژیم صهیونیستی، آواره‌گی و کشتار مسلمانان فلسطینی را تسهیل و قانونی ساخته است.
وی تاکید کرد: شورای امنیت در قضیۀ قلدری‌ها و نسل-کشی صهیونیست‌ها در غزه نیز فقط با محکومیت اکتفا کرد. در حالی‌که اگر کشور دیگری که به جای اسرائیل می‌بود می‌توانست با انواع تهدیدها، تحریم.ها، مداخلۀ نظامی و سرکوب روبرو شود
به خوبی پیداست سازمان ملل در ماجرای گرسنگی کودکان غزه یک تماشاچی رسمی است که کاری از پیش نمی برد و این انفعال سازمان ملل نگران کننده است.
