فرشته محقق – قم شهر گنبد و گلدسته هاست.وقتیدل مردم از دست روزگار پر می شود راهی حرم می شوند، نوعی انرژی در حرم ها نهفته است که دل را جلا می دهد برای صبر و صبوری . دعا مرحمی ست برای دلهایی که ناملایمت ها را دوام می آورند. صحن امام رضا حرم حضرت معصومه انگار نسبت به بقیه صحن های حرم دلگشاست. دیدن گنبدو گلدسته ها آرامشی در قلب زائر می ریزد که اینجا به عرش خدا نزدیک تر است. فرشتگان خدا می دانند که هرروز چه حجم از دعا در زیر این گنبد کنار ضریح نجوا می شود به آسمان می رسد.کبوتران بعد از صواف گنبد گرداگرد حرم نشسته اند. ساعت 4 عصر است. زئرانی که از دور دست ها امده اند سعی می کند با این حرم عکسی داشته باشند تا 25 هزارم یک ثانیه این حرم را با خود ببرند.
به سمت ایوان آینه می روم . مثل دیگران دعای اذن ورود را می خوانم. در امتداد صحنهایی که صدای کفشها با زمزمهی دلها درهم میآمیزد، گنبد طلایی چون خورشیدی در دل شبهای بیپناهی میدرخشد. اینجا، جاییست که آسمان پایین میآید، تا دستهای لرزان را در آغوش بگیرد. جاییست که گریه، نه نشانهی ضعف، که زبانِ دعاست؛ و سکوت، نه فقدانِ کلام، که حضورِ خداونداست. دلها میآیند، بیآنکه چیزی بگویند. فقط مینشینند، فقط نگاه میکنند، فقط میگریند. گاهی با انگشت بر در مینویسند، گاهی با اشک بر گونه، گاهی با آه در سینه. هر حرکت، هر لرزش، هر نفس، دلنوشتهایست که میان گنبد و گریه شکل میگیرد. دلنوشتههایی که نه برای خوانده شدن، که برای شنیده شدن خلق شدهاند. اینجا، هر دلنوشته یک زیارت است، هر گریه یک بازگشت. زنی را می بینم که بر روی درب ورودی با انگشت دستش چیزی می نویسید با احترام می پرسم می شود بگوید چه نوشتید؟
بی معطلی می گوید: صلوات نوشتم بعدش هم دعای حضرت موسی را نوشتم، رب انی لما انزلت الی فقیر این دعای قرانی هست که خدا بعدش حاجت حضرت موسی رو می ده. تعجب می کنم از حرف های این زائرانگار متوجه شده باشد با تبسم توضیح می دهد این دعا برای زمانی هست که حضرت موسی از دست فرعون فرار کرده بود. وقتی توی اون صحرا به دختران حضرت شعیب کمک می کنه منتظر می شینه کسی اون رو کمک کنه دختران شعیب بر می گردن و از طرف پدرشون حضرت موسی را به خونه دعوت می کنند.
او در ادامه گفت: حضرت موسی با دختر شعیب اازدواج می کنه و زندگیش تغییر می کنه من این دعا رو از طرف پسرم نوشتم که خدا بهش یه همسر خوب بده .
گفتم برای اولین بار است که می نویسید؟ در پاسخ گفت: چند بار نوشته ام بلاخره خدا به دل من مادر رحم می کنه. آرام به شانه اش زدم و گفتم حتما مادرجان.
خانمی تسبیح بدست نشسته بود کنار ستون و غرق در ذکر بود. کنارش نشستم همین که چشمانش را باز کرد سلام کردم و پرسیدم خانم برای چه ذکر می گوید؟ در جواب گفت: صلوات نذر کردم برای دخترم 7 سال است ازدواج کرده اما بچه ای نداره. می گن اگر صلوات به مادر ائمه هدیه کنیم حاجت می گیریم بی معطلی گفتم حتما.
دوتا از بانوان نماز استغاثه می خواندند. سجده آنها طولانی بود.
زنان پاکستانی دعای توسل می خواندند. دلم می خواست در حلقه این زنان که از جای دوری آمده بودند می نشستم و دعای توسل را با آنها می خواندم.
کنار درِ ورودی صحن، زنی ایستاده بود. چادرش را کمی جمع کرده بود تا اشکهایش را کسی نبیند. اما آنچه دیدم، چیزی فراتر از گریه بود. با انگشت، آرام روی درِ فلزی چیزی نوشت. نه جوهری بود، نه صدایی، فقط لمس. انگار دلش را به آستانه سپرد، بیواسطه، بیکلام. نزدیکتر رفتم. نه برای مزاحمت، بلکه برای فهمیدن. پرسیدم: «چی نوشتی؟» نگاهم کرد، با چشمانی که هنوز خیس بودند. گفت: «اسمش رو فقط اسمش رو نوشتم. گفتم یا حضرت، خودت میدونی.» سکوت کرد. و من فهمیدم که گاهی یک اسم، خودش یک دعاست. و نوشتن با انگشت، خودش یک زیارت.
رواق حضرت خدیجه مثل همیشه با صفا میزبان زائران است در رواق می نشینم کتاب دعا رو ب می دارم . دعای جامعه گبیره، دعای عهد، دعای جوشن کبیر.به مضامین دعا ها که نگاه می کنم متوجه می شوم بین دعای ما و ائمه تفاوتی هست. آن تفاوت در نگاه ماست که ائمه نگاه به هدف خلقت انسان است اما دعای های ما درگیر خواسته ها و آرزوهای کم و کوتاه ماست.
حجت الاسلام بهروز عباسی در باره اهمیت دعا کردن می گوید: خداوند در قرآن برای تمام مسائل بشر راهکارهای خاصی را بیان فرموده که برخی از آنها در ظاهر آیات بیان شده و برخی دیگر در معنای باطنی قرآن نهفته است که توسط پیامبر و ائمه اطهار از طریق احادیث بر ما روشن گردیده که از جمله آن آرامش در هنگام مصائب است. خداوند در آیه 153 سوره بقره می فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ. یعنی: اى کسانى که ایمان آوردهاید، از صبر و نماز کمک بگیرید که خداوند با صابران است و یا در آیه 45 و 46 همین سوره می فرماید: وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِینَ. یعنی از صبر و نماز کمک بجوئید و آن بسى سنگین است مگر براى خشوع پیشگان.
وی در ادامه افزود: درست است که انسان می تواند هرگونه و به هر ترتیبی که خواست دعا کند، اما دعای هدفمند که فرد هوشیار بداند از آن، چه می خواهد و به دنبال چیست باید با آداب باشد. رعایت این ادب، مهم ترین شرط استجابت دعا است، اگر انسان توجه قلبی به سوی خدا نداشته باشد دعایش اجابت نیست همچنان که در دنیا اگر کسی به سوی انسان توجه کامل نکند، سزاوار نیست انسان توجه به او پیدا کند؛ مثلاً در زندگی دنیا با کسی مشغول صحبت باشی، اما او از صحبت کردن با تو غافل باشد و از ماندن در کنار تو روی گردان باشد در این جا سزاوار است که تو با او صحبت نکنی و جوابش را نگویی.
وی تصریح کرد: از جمله روش های پیامبراکرم(ص) در دعا این بود که تضرع و زاری می کرد به گونه ای که نزدیک بود عبا از دوشش بیافتد. رسول خدا در رابطه با دعا می فرمود: خداوند دعایی را که از دلی غافل و بی خبر باشند، نمی پذیرد».
حجت الاسلامی عباسی گفت: شیوه نبی مکرم اسلام در دعا آن بوده که دست ها را بلند می نمود در روایت آمده است رسول خدا(ص) در هنگام ابتهال و دعا دست ها را بلند می کرد مانند فقیری که غذا طلب میکند و بعد از دعا هم دست ها را به سر و صورت می کشید» در روایتی امام صادق(ع) فرمود: هیچ بنده ای دستش را به سوی خدا دراز نمی کند مگر آن که خداوند حیا می کند از این که دستش را رد کند تا این که از فضل و رحمتش آن چه را که خواسته عطا کند».
پیامبراکرم(ص) دعا را نشسته می خواندند در حدیثی فرمود: جبرئیل به من دستور داد که قرآن را ایستاده و دعا را نشسته بخوانم» معنای این حدیث این نیست که نمی شود ایستاده دعا کرد بلکه معنایش این است که در حال نشسته حالت دعا برتر و بهتر است.
وی افزود: در دعا نباید انحصارطلب باشیم، حضرت ابراهیم(ع) برای خودش، فرزندان و مؤمنان دعا کرد پس می توان گفت دعای آن حضرت جامع و کامل بود، عقیده، اخلاق، امنیت اجتماعی، رونق اجتماعی، خانواده و پدر و مادر و مردم همه در آن ذکر شده بود و یک دعای کامل و جامع بود، دعای حضرت ابراهیم(ع) ابعاد فرهنگی، عقیدتی، امنیتی، سیاسی و اقتصادی داشت.
وی با بیان اینکه ائمه و پیامبر برای دعای کردن سیره دارند گفت: نگاهی اجمالی به سیره پیامبر اکرم(ص) و فرزندان گرامی آن بزرگوار، می رساند که آنان تا چه اندازه، دعا را پرعظمت و سازنده می دانستند. رسول خدا(ص) فرمود «هیچ چیز نزد خدا، گرامی تر از دعا نیست».علت این که مؤمنان، دائماً با دعا مأنوسند این است که آن را اسلحه ای می دانند که در همه عرصه های زندگی برای آنان کارگشاست. روزی پیامبر به اصحاب خود فرمود «آیا شما را به سلاحی راهنمایی کنم که از دشمنانتان رهایی می دهد و روزی تان را فراوان سازد؟، عرض کردند چرا، فرمود پروردگارتان را در شب و روز بخوانید، زیرا سلاح مؤمن دعاست».
وی با اشاره به سوره غافر که خدا فرمود بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را گفت: نکته مهم در دعا کردم این است که دیگران را هم دعا کنیم که هب اجابت نزدیک تر است چه بسا روایت است یکی از اهمیت های نماز شب بخش دعا برای مومنان است.
مثل زمان ورود به صحن سر خم کرده و به بانوی حرم سلام می کنم اما از خدا می خواهم حالا که زائران دلنوشتهها را در آستانهی گنبد سپردهاند، و گریهها را در آغوش صحنها رها کردهاند، چیزی در دلمان روشنتر شده است. نه پاسخ، نه پایان، بلکه نوری که از دعا گذشته و به دل رسیده. نوری که میگوید: هنوز میشود دوست داشت، هنوز میشود برگشت، هنوز میشود نوشت. در واپسین لحظههای این زیارت، زمزمهای آرام در قلبم میپیچد؛ دعایی بیصدا، اما پر از حضور: «یا من اسمه دواء و ذکره شفاء… ای آنکه نامت درمان است و یادت شفاست، دلهای خسته را دریاب، اشکهای بیپناه را ببین، و دلنوشتههای بیصدا را بخوان!
