نجمه صالحی
گاهی تاریخ در نقطه‌ای می‌ایستد، قدرت و شمشیر توان مقابله ندارد و تنها کلمه است که اثرگذار است. در چنین لحظه‌هایی، سرنوشتِ حق و باطل نه در میدان جنگ بلکه بر زبان یک انسان رقم می‌خورد.
گاهی از دل همین ویرانه‌های نبرد است که صدایی برمی‌خیزد و حقیقت را دوباره زنده می‌کند؛ همانند صدایی که از حنجره‌ی او برخاست و تا همیشه در جان امت طنین‌انداز شد.
او، نه پیامبر بود و نه وصی، اما آن‌گاه که وارث رسالت شد و بار ادامه‌ی نبوت را بر دوش گرفت؛ از دل آتش و اسارت، معنا را آفرید و شکست را به پیروزی و بیداری دل‌ها تبدیل کرد.
او نشان داد که زن، در منطق اسلام، نه تماشاگر تاریخ، بلکه راوی و سازنده‌ی آن است.
زینب کبری(س)، آینه‌ی تمام‌نمای صبر خداوند بر زمین بود؛ بانویی که تاریخ اسلام را از نو نوشت. او نشان داد که کلمه و روایت، می‌تواند ادامه‌ی جهاد باشد.
در روزگار ما، هر زنی که در جست‌وجوی معنا و نقش خود در جهان است، می‌تواند در آینه‌ی زینب(س)، خویشتن را بازشناسد؛ زنی که نشان داد ایمان، عقل، صبر و شجاعت می‌توانند در یک وجود، جمع شوند و زمان و زمانه را متحول کنند و شاید راز ولادت او همین باشد.
شاید هر بار دختری که به دنیا می‌آید، آسمان از او می‌پرسد: «آیا آماده‌ای وارث رسالت باشی؟»
