ملیکا پرویزی عسگر
در شب میلاد بانویی که صبر را معنا بخشید و شجاعت را تفسیر کرد، دل‌هایمان لبریز از نور و امید می‌شود. حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها)، زاده‌ی خانه‌ای از جنس وحی، دختری از علی (ع) و فاطمه (س)، خواهری برای حسین (ع)، و زینت پدر بود؛ بانویی که در دل طوفان کربلا، قامتش چون کوه ایستاد و صدایش پژواک حق شد در تاریخ.
او نه‌تنها بانویی از خاندان نبوت بود، بلکه خود، مدرسه‌ای از ایمان، ایثار و استقامت شد. پرستاری‌اش از کاروان عاشورا، تصویر جاودانه‌ای از فداکاری و عشق را در تاریخ ثبت کرد؛ الگویی بی‌نظیر برای تمام کسانی که دلشان را وقف آرامش دیگران کرده‌اند.
و چه زیباست که روز ولادت این بانوی بزرگ، به نام روز پرستار مزین شده؛ روزی برای تجلیل از فرشتگان سپیدپوشی که بی‌وقفه در کنار بیماران می‌مانند، دردها را تسکین می‌دهند و امید را در دل‌های خسته می‌کارند.
پرستار یعنی امید در لحظه‌های بی‌قراری، یعنی صبر در برابر خستگی، یعنی لبخند در دل شب‌های بی‌پایان بیمارستان. او درمانگر جسم نیست فقط؛ بلکه نوازشگر روح است، با دستانی مهربان، صدایی آرام و قلبی سرشار از عشق.
امروز، در سالروز میلاد حضرت زینب (س) و روز پرستار، با تمام وجودمان به احترام انسان‌هایی که زندگی را به دیگران بازمی‌گردانند، سر تعظیم فرود می‌آوریم و می‌گوییم:
روزتان مبارک، فرشتگان زمینیِ مهربانی.
