نجمه صالحی
اربعین، فقط پیاده‌روی نیست؛ رستاخیز
عاشقان است! مشق عشق است، تمرین عرفان است و تجلی غیرت شیعه در مسیر خون و خورشید.
طریق الحسین علیه‌السلام، طریق خستگی نیست؛ طریق بیداری است. هر قطره عرق، هر زخم پا، هر تاول، سندی است بر وفاداری به عهدی که با حسین علیه‌السلام بسته‌ایم.
دل‌نوشته‌های زائران بر کوله‌پشتی‌ها، دغدغه‌هایی‌هستند از عمق جان:
"تک تک قدم‌هایم را نذر ظهورت کرده‌ام آقا"
- "آقا جان؛ اگر در این مسیر دیدم ولی نشناختم، سلام"
اما امان از آن نوشته‌هایی که بوی غفلت می‌دهند:
"حسین را سیاسی نکنید!"
"تنها برای امام حسین آمده‌ایم!"
این‌ها زخمی‌هستند بر پیکر آگاهی! مگر نه اینکه تمام سیره‌ی اهل بیت علیهم‌السلام، قیام علیه ظلم بود؟ مگر نه اینکه پیامبر صلی الله علیه وآله، امیرالمومنین علیه السلام، حضرت زهرا سلام الله علیها، حسنین علیهما السلام و سایر ائمه علیهم السلام تا قبل از صاحب العصر عجل الله فرجه، همگی در میدان سیاست الهی، جان دادند تا عدالت بماند؟ مگر نه اینکه غیبت امام آخرمان بخاطر همین قبیل بی‌عدالتی‌ها و ظلم‌ها بوده و در انتظار جهانی پر از عدل و داد هستیم؟
امام حسین علیه‌السلام، سیاسی‌ترین شهید تاریخ است! او با "نه" گفتن به بیعت با یزید، تاریخ را شکافت و راه آزادگی را گشود و امروز، این راه تا غزه امتداد یافته است!
اگر جمهوری اسلامی نبود، مسیر اربعین و طریق الحسین علیه السلام همچنان برای ایرانی‌ها در حصار بود. این راه با خون شهیدان گشوده شد؛ با غیرت مردانی که نه‌تنها عرق، بلکه جان دادند تا ما با عزت قدم برداریم.
و امروز، اگر عاشق امام زمان عجل الله فرجه هستیم، باید بدانیم که غزه، کربلای زمان است. هر روزش عاشورا، هر کودک شهیدش علی‌اصغر، و هر خانه ویرانش خیمه‌ای سوخته در عاشوراست.
امام زمان عجل الله فرجه، سرباز دعا کننده‌ی صِرف نمی‌خواهد؛ سرباز عمل می‌خواهد!
و پرچم فلسطین، پرچم حسین زمان است.
در مسیر اربعین، هر پرچمی جز پرچم مقاومت، ما را از سربازی دور می‌سازد.
ندای "هل من ناصر ینصرنی" امروز از غزه بلند است...
آیا کسی هست که پاسخ دهد؟
آیا کسی هست که برخیزد؟
