نجمه صالحی
در دل جمعیت پرشور، چشمم به پسربچه‌ای کوچک افتاد که کنار پدرش زانو زده بود و کفش‌های زائران را مرتب می‌کرد. با صدای نرم کودکانه‌اش و لهجه‌ی عربی گفت: «خوش آمدید، زائر حسین». پدر، با نگاهی پر از محبت و غرور، آن لحظه را ثبت می‌کرد؛ چرا که می‌دانست این نخستین گام فرزندش در پذیرش هویت شیعی است؛ هویتی که ریشه در خدمت و عشق به اهل بیت علیهم‌السلام دارد.
چند قدم آن‌طرف‌تر به موکبی رسیدیم که چند کودک عراقی مسئولیت آن را برعهده داشتند. دو دختر نوجوان عطر و دستمال کاغذی را میان زائران توزیع می‌کردند و پسری شش‌ساله با دقت لیوان‌های آب‌میوه را پر می‌کرد. نگاه والدین‌شان که شاهد این صحنه بودند، سرشار از رضایت بود؛ چرا که می‌دانستند این کودکان از همین اکنون درس خدمت به اهل بیت علیهم السلام را می‌آموزند و هویت‌شان در همین مسیر شکل می‌گیرد.
مادران، با مهربانی دست فرزندان‌شان را می‌گرفتند و به آن‌ها می‌گفتند که این راه، میراث خانوادگی‌شان است. این پیوستگی نسلی، عمق ریشه‌های هویت دینی و فرهنگی است که اربعین در دل خانواده‌ها می‌کارد.
ایرانیان نیز با پیوندی عمیق به اهل بیت علیهم السلام، نقش قابل توجهی در شکل‌دهی و تقویت این حس هویت مشترک ایفا می‌کنند. خانواده‌های ایرانی که فرزندان خود را از کودکی به این مسیر می‌آورند، با عشق و ارادت خالصانه، این پیوند را در دل نسل‌های جدید می‌کارند و سهم مهمی در استمرار شعله عشق و خدمت به اهل بیت علیهم السلام دارند. عشق و ارادت، پیوندی ژرف با هویت شیعی دارد، هویتی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود.
هویت در این مسیر به تدریج و با جزئیات کوچک شکل می‌گیرد؛ با تقلید از بزرگ‌ترها، ثبت خاطرات مشترک و پیوند با نمادهایی که زبان عشق را بازگو می‌کنند. این هویت، چراغ راهی است که نسل‌ها را به هم پیوند می‌دهد و باعث می‌شود عشق به اهل بیت علیهم السلام همچنان زنده و پایدار بماند.
