به نام خالق فرشتگان بی بال...
مریم نصیری
آموزگار پایه اول مدرسه محمدی کاشانی یک
امروز یادآور و گرامیداشت زیباترین لحظات زندگی است...
روز گرامیداشت دورانی است که چشمان پر از کنجکاوی،قلب ها بدون کینه و لب ها مزین به لبخند است.
دورانی که زندگی ساده و زیباست و عمر ناراحتی ها کوتاه است.
یادآور دوران داشتن صداقت و شجاعت در حرف و عمل است
دورانی که آدمی با کوچک ترین چیزها شاد می شود مثلا با یک توپ ، یک بازی جدید، یک لبخند، یک لفظ بامحبت یا حتی یک شکلات!
دورانی که انسان نه در گذشته نه در آینده که در حال زندگی می کند، کاری که برای بزرگسالان گاهی دشوارترین کار دنیاست....
کودکی دوران بی دغدغگی است
گویی کودکان بهتر از بزرگسالان فعل توکل کردن را صرف می کنند و نگران فردا و اتفاقاتش نیستند....
دورانی است که توانایی بخشندگی بالاست
با یک عذرخواهی (که گاهی حتی از ته دل هم نیست) به راحتی می بخشند و کینه و ناراحتی ای در قلب بلورین خود نگه نمی دارند...
دورانی است که کودک واضح و شفاف به دور از ترس خواسته هایش را ابراز می کند
می خواهد خواسته اش آغوش و محبت باشد یا خرید یک خوراکی یا اسباب بازی :امید است کودکان دیروز که امروز در لباس والد نقشی دیگر ایفا می کنند علاوه بر اینکه به کودک درون خود توجه می کنند و پل بین دنیای خود و دنیای کودک را حفظ می کنند
بتوانند الگوهای مناسبی برای کودکان باشند
به یاد داشته باشند کودکان به اینکه آن ها چه می خواهند یا چه می گویند توجه نمی کنند
کودکان همانی می شوند که بزذگترهایشان هستند
پس اگر والدی آرزوی زندگی و روحیات عالی تری را برای فرزند خود دارد بجای تلاش برای تغییر آینه باید به تغییر و ارتقای خود بپردازد
و الگویی خوب در مهربانی، صبر، عزت نفس ، تلاش و مسئولیت پذیری برای کودک باشد
دنیای فردا به دست این کودکان ساخته خواهد شد
بیاید کودکان را به گونه ای تربیت کنیم که به خودشان ایمان داشته باشند و همواره تلاش کنند به دور از فضای رقابتی با دیگران، بهترین نسخه ی خودشان باشند ....
