ملیکا پرویزی عسگر
سیره زندگی شهدا همچون قطب نمای بصیرت است که انسان را در راهی که به سوی قله می پیماید، راهنمایی می کند.
در میان هیاهوی زمانه، در روزگاری که مسیرها گاه در مه گم میشوند، سیره شهدا همچون چراغهایی بیغروب، راه را برای نسل جوان و نوجوان روشن میکنند. آنان که با خون خود، نه فقط خاک وطن را حفظ کردند، بلکه روحی تازه در کالبد ایمان، غیرت و مسئولیت دمیدند.
شهدا با زندگیشان، با انتخابهایشان، با سکوتها و فریادهایشان، به ما آموختند که قهرمان بودن فقط در میدان جنگ نیست؛ در میدان اخلاق، در سنگر علم، در جبهه خدمت، نیز میتوان شهیدگونه زیست. آنان با سادگیشان، با توکلشان، با بصیرتشان، نسل امروز را به تأمل و انتخاب دعوت میکنند.
سیره شهدا، نقشه راهی است برای جوانی که میخواهد مؤثر باشد، برای نوجوانی که به دنبال معناست. از شهید فهمیده تا شهید حججی، از شهید باکری تا شهید سلیمانی، هر کدام با سبک زندگیشان، با نگاهشان به دنیا، با نحوه مواجههشان با سختیها، الگویی زندهاند برای ساختن آیندهای روشنتر.
این سیرهها، نه فقط در کتابها، بلکه در دلهای بیدار، در نگاههای امیدوار، و در گامهای استوار نسل نو، جاریاند. شهدا رفتهاند، اما راهشان مانده؛ و این راه، راهی است که جوان ایرانی را به قلههای عزت و انسانیت میرساند.
در تاریخ ایران، صفحاتی هست که با جوهر خون نوشته شدهاند؛ صفحاتی که نه با قلم، بلکه با ایثار، شهادت و دلاوری رزمندگانی نگاشته شدهاند که جانشان را وقف عزت وطن کردند. این خوننگارهها، نه فقط خاطرهاند، بلکه چراغ راهند؛ برای نسلی که هنوز هم در سنگر امنیت، مقاومت و ایمان ایستادهاند.
در ۸ سال دفاع مقدس، رزمندگان اسلام با دستان خالی اما دلهایی پر از ایمان، در برابر ارتشی تا بن دندان مسلح ایستادند. آنها نه فقط خاک را حفظ کردند، بلکه روحیهای را ساختند که امروز در جان هر ایرانی جاریست. هر قطره خون شهید، سطری از کتاب عزت ایران شد؛ کتابی که هنوز باز است و هنوز نوشته میشود.
در جنگ ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی، این روحیه به فرزندان مقاومت در غزه منتقل شد. آنها با الهام از مکتب عاشورا و تجربه دفاع مقدس، نشان دادند که خون، از گلوله قویتر است؛ و ایمان، از دیوارهای بتنی عبور میکند. این نبرد، ادامه همان خوننگاری بود؛ با قلمی دیگر، اما با همان جوهر!
و امروز، شهدای مدافع امنیت کشور، ادامهدهندگان همان راهاند. آنان که در کوچههای شهر، در مرزهای وطن، در برابر تروریسم و فتنه، جان دادند تا آرامش بماند. خونشان، نه فقط امنیت آورد، بلکه یادآور شد که این وطن، هنوز هم فرزندان عاشق دارد؛ فرزندانی که جانشان را برای لبخند مردم میدهند.
این خوننگارهها، نقاشیهاییاند که با رنگ ایثار کشیده شدهاند؛ و هر ایرانی، وارث این هنر آسمانیست. هنری که نه در موزهها، بلکه در دل ها جا دارد .
