فرشته محقق-وقتی تاریخ این سرزمین را مررور می کنیم یکی از روزهای به یاد ماندنی حادثه مسجد گوهرشاد است. بیست‌ویکم تیر یادآور یکی از تلخ‌ترین وقایع تاریخ معاصر ایران است، حمله خونین رژیم پهلوی به مردم متدین و غیرتمند مشهد در صحن مسجد گوهرشاد. در سال ۱۳۱۴ در پی اجرای سیاست‌های ضد دینی و تجددگرایانه رضاخان، از جمله کشف حجاب اجباری و تحقیر علنی ارزش‌های اسلامی، اعتراضات مردمی در حرم رضوی و مسجد گوهرشاد بالا گرفت. مردم، علما، کسبه و طلاب به پا خواستند تا از هویت دینی جامعه ایرانی دفاع کنند، اما در نیمه‌شب، با یورش نیروهای نظامی، صدها نفر در این مکان مقدس به خاک و خون کشیده شدند. آمار دقیق قربانیان هرگز به‌طور رسمی اعلام نشد، اما اسناد تاریخی از شهادت هزاران زن و مرد بی‌گناه حکایت دارند. یادآوری فاجعه گوهرشاد، صرفاً یک سوگواری تاریخی نیست؛ بلکه هشداری است که اگر ما امروز در برابر هجمه‌های رسانه‌ای و فرهنگی علیه حجاب و عفاف کوتاه بیاییم، دوباره همان اتفاق در شکلی دیگر تکرار خواهد شد. اگر گوهرشاد با توپ و تفنگ سرکوب شد، امروز با بمباران تبلیغات، سریال‌ها، پلتفرم‌ها و رسانه‌های مسموم، همان هدف دنبال می‌شود.
بررسی تاریخی نشان می‌دهد که حجاب در فرهنگ و باورهای دینی ملت ایران ریشه دارد، نه تنها پس از انقلاب، بلکه پیش از آن نیز زنان ایرانی حجاب را به عنوان بخشی از هویت و شخصیت خود پذیرفته بودند. ترویج بی‌حجابی، مقدمه استحاله از درون جامعه دینی بود و پروژه کشف حجاب زنان و تغییر لباس مردان و به تبع آن، تهی کردن جامعه از دین واقعی، با اقدامات برخی روشنفکرها و برخی فرقه‌های ضاله مانند بابیت و بهائیت شروع شد و اقدام عملی قاطع توسط رضاخان ادامه یافت و سال‌های سال ادامه پیدا کرد.
فشار برای کنار گذاشتن حجاب در دوره پهلوی و تحت نفوذ فرهنگی غرب، به زنان تحمیل شد. سیاست کشف حجاب رضاخان، تحمیل واقعی بود، زنانی که حاضر نبودند روسری از سر بردارند، با خشونت، توهین و ضرب‌وشتم مواجه شدند. حتی برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که زنان محجبه را به زور در خیابان‌ها بی‌حجاب می‌کردند. در مقابل، انقلاب اسلامی با بازگرداندن اختیار و کرامت به زن، حجاب را انتخاب آگاهانه معرفی کرد. امروز هم اگر بخواهیم با آسیب‌های اجتماعی مانند کاهش سن روابط نامشروع، بحران خانواده و افزایش طلاق مقابله کنیم، بازگشت به فرهنگ عفاف و حجاب یکی از راهکارهای مهم خواهد بود. یادآوری فاجعه گوهرشاد، صرفاً یک سوگواری تاریخی نیست؛ بلکه هشداری است که اگر ما امروز در برابر هجمه‌های رسانه‌ای و فرهنگی علیه حجاب و عفاف کوتاه بیاییم، دوباره همان اتفاق در شکلی دیگر تکرار خواهد شد. اگر گوهرشاد با توپ و تفنگ سرکوب شد، امروز با بمباران تبلیغات، سریال‌ها، پلتفرم‌ها و رسانه‌های مسموم، همان هدف دنبال می‌شود.
واقعه گوهرشاد نه صرفاً یک فاجعه نظامی، بلکه نماد تقابل میان هویت دینی ملت ایران و حاکمیتی بود که در تلاش بود با الگوبرداری کورکورانه از غرب، ریشه‌های فرهنگی جامعه را بخشکاند. در این میان، زن ایرانی به عنوان حامل اصلی فرهنگ حجاب و عفاف، در تیررس سیاست‌های سکولار قرار گرفت، سیاست‌هایی که زن را نه به عنوان انسان، بلکه به عنوان ابزار دیده می‌خواست.
۲۱ تیر، روز ملی عفاف و حجاب فرصتی است برای احیای ارزش‌هایی که خون‌های پاک در مسجد گوهرشاد برای آن ریخته شد. ما امروز میراث‌داران آن مقاومت هستیم و باید آگاهانه، آزادانه و با افتخار، از این میراث پاسداری کنیم. بررسی تاریخی نشان می‌دهد که حجاب در فرهنگ و باورهای دینی ملت ایران ریشه دارد، نه تنها پس از انقلاب، بلکه پیش از آن نیز زنان ایرانی حجاب را به عنوان بخشی از هویت و شخصیت خود پذیرفته بودند. حجاب؛ حصار امنی برای تامین کرامت زن است،
توهم امکان عفت بدون حجاب، یکی از راه‌های شیطانی برای ترویج بی‌حجابی و به تبع آن، فحشا در جامعه بود.
